De nieuwen Haagze Parnassus Maagden-Berg

Mey-Liedt,

op de wijse: Comt Venus uyt den hogen Throon.

DE mey staet lieffelijck verciert,
't Leeft al verheugt, mensch en gediert,

[p. 91]

 

Verblyt gy zijt ontladen van 's winters koude smert,

 

Maer hoe treurich is mijn hert.

 

't Veldt groeyt en bloeyt lieflijck van kleur,

 

't Bedaude gras staet soet van geur,

 

Maer laes mijn aenschijn treurich bleek vervig men aen schout,

 

En met tranen nat bedout.

 

't Geboomte staet blaedrijck ten toon,

 

Haer tacken werden groen en schoon,

 

Maer siet mijn jonge leden verwelcken alst geboomt

 

Daer het soute water stroomt,

 

't Gevogelt sinckt soet van geluyt,

 

Ik treur en werp veel suchten uyt,

 

Die wilde dierkens springen deur gras, en bloemkens soet,

 

Maer ick ben heel flaeu te voet.

 

O schoone Vrou o Perele braef

 

Kan al het kermen van u slaef

 

U gemoet niet beweegen wel hoe ist mogelijck!

 

Schoonste Venus van 't aertrijck.

 

Hoe dickmaels heb ik u gekust,

 

Geseyt mijn vreugt mijn lief mijn lust,

 

En als ons lipkens paerden en kleefden vast te gaer,

 

't Scheen u liefd' ook liefde waer.

 

Ghy Vogelkens kleyn pluymt gediert

 

Dat in geboomt tiereliert,

 

Verhaelt dees droeve klachten aen mijn eerweerde lief,

 

Of soo niet geeft haer dees brief.

 

Een brief die my ter herten gaet

 

Een brief daer mijn begeer in staet

 

Een brief mijn lief verheven en tot een gedachtenis

 

Die aldus geschreven is.

 

O Vrouw die op my niet en acht,

 

Van wien ick hulp noch troost verwacht,

 

Door u afkeerlijckheden hebt gy 't soo veer gebracht

 

Dat ik open sie mijn gracht.

[p. 92]

 

My wallegt van het stads gewoel,

 

Ick rust onder den lommer koel,

 

Treurich end' ik mijn leven in 't velt als Heremijt,

 

Denckt dat gy die oorsaeck zijt.

 

Niet dat ik u o schoone haet,

 

Of straf wensch voor desen misdaet,

 

Wilt my soo veel gedencken beweent my na mijn doodt

 

Om mijn trouwe liefde groot.

 

Soo gy maer eens o lief beweent

 

Mijn wormich vleys en doot gebeent,

 

Of dat gy met versuchten mijn doncker graf betreet,

 

Eeuwich is vergeven 't leet.

 

Maer waerom of ick my dus quel?

 

En soo veel sot gepraet vertel,

 

Tis al om niet mijn klachten vervlygen in de windt,

 

Liefde heeft my geheel verblindt.

 

Voor 't lest adieu vaert wel me vrou,

 

Sijt gy verblijdt ick leef in rouw,

 

Wie singt, springt en sit blymoedich met een die gy wel kent,

 

Druck ende vreugt heeft al een endt.