De Natuurlyke Nacht Spook.
Stem: Wat heb ik al Bedreven.
EEn maagt van twintig Jaren,
Was Poezel blank en glat,
Sij moest het Huijs bewaren,
't Was een vervaerde Kat: Haer Ouders uit de Stad
Die zogten een pleiziertje, En lieten 't Jonge Diertie:
Alleen t'huis hoord hoe sij bad
Des nachts 't was laet in Donker,
Een Buurmans knecht die spronker,
Door 't venster van het dak En kwam op sijn gemak,
De trap af na beneden, En in haer kamer treden,
Hy trad met sagte schreden, Terstond op 't ledikant,
De Dogter in Gebeden, Was zeer devotig want
Sy maekte met haer hand, het eene kruys by 't ander
| |
Maer hy als een Zalmander,
Zogt Voedzel voor zyn Brand
Hy sloeg de Deken open, en zonder veel geluyd,
Is hy by haer gekropen, Gants naakt tot op de huyd
Haer hemd moest mede uit, Sy bad met zoete woorden
Ey wild my niet vermoorden,
Houd smoel, so sprak de Guyt.
De Vryster sprak met beven,
(Want sij was seer bevreest)
Ik bid' verschoon mijn Leven,
Denk dat ik ben geen beest, Hy sprak ik ben een geest,
Beneden uit de Kolken, der Onderaerdze Volken,
En ben een mensch geweest.
Indien gy u kund schikken, na myn vermoede min
Zo hoeft gy niet te schrikken, Dies voegd u na myn zin
Terstond al in 't begin, Of 'k zal door duyzend spoken,
Hier helze vlammen stoken, en bruyen u daer in.
Hy ging haer daed'lik leggen, Gelyk als dat behoord
En sonder tegen zeggen, Heeft hy haer straks geboord:
Ach!, seyd' sy, 'k werd Vermoord,
Durfd gy (seyd' hy) noch spreken,
'k Zal u den Hals straks breken,
Toen sprak sy niet een Woord.
Wanneer hy nu zyn lusten, Ten vollen had geblust,
Leyd hy zich wat te rusten,
By hare Mond met lust: Sy heefd hem eens gekust
Ach! seyd sy Monieur Drommel,
Wat brengd dat zoet gestommel, My in een zoete rust.
De nikkers zyn geen beesten,
Dat voel ik aan dit Spel;
Ey brengd mij bij die geesten,
Met slegts in de hel, Want gij behaegd my wel;
Doet met my u behagen, Ik sal het niet beklagen,
O dat mach niet geschieden,
Seyd hy, als na de dood: nu moet k van u vlieden,
| |
Gedwongen door de nood, Maer myn gezag is groot
Ik dwing de swarte spoken, Het helze vier te stoken,
En brui die als een Jood.
Doe sprak dat zoete Meisje,
Ey zeg my tog een reisje uw Jonker duikers naem
Op dat ik die bekwaem, Aen 't Kindje kan vernoemen
Ey wilt het niet verbloemen, het is myn aengenaem.
Myn naem moogd gy wel weten,
Zeid hy, ik ben te vreen:
'k Ben Hillebrand geheten,
Dat in waer sey sy wel neen;
Adieu mijn Hillebrandje, Trekt nou maer naje landje,
En daar mee ging hy heen.
|
|
Auteursrechtvrij