|
| |
Zamenspraek tussen Twee Vrysters.
Stem: Rozemond die lag gedoken.
ROsaniere en Celinde, Zaten t' samen in het groen
Yder sprak van haer Beminde,
Als de Vrysters veeltyds doen;
Elk van beyden was Verloofd,
Maer noch 't Roosje niet Ontroofd.
2. Rozaniera was 't die Klaegde,
Dat haer Herder niet en dagt,
| |
| |
Om syn Bruydje te ontmaegden,
Dat hy nu hadt in syn magt;
'k Ben noch, seyd' sy, zuyvre Maegd,
En het is my noyt gevraegd.
3. Maer Celinde met een zuchje,
Sprak, de Maegdom, zoete maet,
Diend de Herders voor een Kluchje,
In haer Ongehuwden Staet;
Want myn Herder, Nu hy 't kan,
Krygen, spreekt hy daer niet van.
4. 'k Ben, sprak Rozanier, Nieusgierig,
'k Heb te Nacht daer van gedroomd,
't Was te schrikkelyk Pleyzierig;
Maer ik was so wat beschroomd,
'k Woud dat hier myn Herder kwam,
En dat hy myn Maegdom nam.
5. Kond het wenschen iets wat baten,
Sprak Celinde, 'k wenste dat,
Ik myn Maegdom strak zoud laten,
So kond' ik uw zeggen wat,
't Zy van Vreugde of verdriet,
My daer door dan was geschied.
6. Rozaniera niet te vreden,
Ging haer moeder naekt onkeden,
En begaf haer by de Bron,
Die Christal in klaerheid leek.
7. Maer Celinde vol van vrezen,
Leyd zich naakt so aen de kant,
Sy woud niet in 't Beekje wezen,
Maer sy wies zich met haer Hand;
Dit zag Cloris, die gehoord,
Had haer Praet van Woord tot Woord.
8. Wel wie heeft ooyt van syn leven,
Zeyd' hy, schoonder Schoon ontmoet?
| |
| |
Waarom langer hier gebleven,
Zo het met myn Bloheid doet?
Vlied van Bloheyd, Want men siet
Gij behaegd de Vrouwen niet.
9. Hy ging mede zich Ontkleden,
En liep naakt na Rozanier,
Die hem straks met zoete reden,
Zonder eenig suer getier,
Seyde, 'k bid uw herder ziet,
Dat Celind' u niet ontvlied.
10. 'k Bid u seyd sy gryp Celinde,
En doet met haer eerst uw Lust,
Zoo sult gy my willig vinden,
En sy heeft hem eens Gekust:
En met haet in 't Water kwam.
11. Hy met Vriendelyk ontmoeten
Heeftze ieder eens Gekust;
Aan wien, zeyd hy, zal ik boeten,
Schoone Nimphjes, eerst myn Lust?
Steld wy zelf aen wien gy wild
Dat myn Lust eerst sy gestild.
12. 'k Weet wel raed, zeyd' Celind,
Legt ons naest malkander neer,
Waar uw Hert u nu sal stieren,
Neemt die 't eerst tot uw begeer,
'k Ben te vreden, zeyd' Celind,
Dat hij 't op die wys begint.
13. Cloris gingze daetlyk leyden,
Uyt het beekjen in hel Gras,
En hy lyd' zich tusschen beijden:
Herder (zeyd' Celinde) ras,
Eer ons iemand hier verspied,
En verteld dan 't geen hy ziet.
14. Vreest niet Nimphje, al de schapen.
Zeyd de Herder: zyn uyt 't Veld,
| |
| |
En de Herders leggen slapen,
Laat u paar van Ongekweld,
'k Heb geen vreez' sprak Rozanier,
Leef met ons na uw Pleyzier.
15. Hier is 't Alderzoetste Leven,
Zeyde Cloris, dit 's de vreugd,
Die een Hemelryk kan geven,
Vol van Soetheyd en geneugt,
Die een Man aan 't Herte raakt,
Door twee nimphjes Moeder naakt.
16. Dan heeft hy den een bekeken,
En Gekust, en dan de aer,
Dan begost hy weer te spreken,
Dan wat schoonder Dag in 't Jaer!
Wel twee Soonen aan my sy,
Sichten en Verkwikken my.
17. Dan ging hy haar Borsje kussen,
Streek zyn Handen gins en weer,
Na het Plaatsjen ondertusschen,
Haar hy doen woud' zyn begeer,
Ach wat Schoonheyd! zeyd' hy die,
Ik hier met myn Oogen zie.
Aen wiens Poezel blanke leden,
Even schoon en even bloot,
Sal ik my het eerst besteden,
Ach! die keur heeft is in nood,
Eynd'lik bluste Rozanier,
Kloris eerste Minne Vier.
19. Na dat hy met zoete Woorden,
Scheide van de zoete Maegt,
Seyd zy dat het Cloris hoorde,
Gy zyt die myn ziel behaegd;
Nu gy 't roosjen hebt Geplukt,
Hebt gy my myn Hert ontrukt.
20. Doe ging hy Celinde strelen:
Schoonheid, zeid hy hoe sal 't zyn?
| |
| |
Moet ik 't Maagden Roosje steelen?
Zegt eens nimph of Schenkt gij 't mijn?
Schoone Herder sprak celind',
'k Schenk het u, so gij 't Bemind.
21. Sy gaf hem wel duysend kusjes,
Toen hy ook haar Roosje nam,
Dus voldeed hy bey haar Lusjes,
Toen hy 't Roosje had Geplukt,
Heeft sij hem op haer Borst Gedrukt.
22. Na veel soete minne reden,
En veel kusjes onder een,
Gingen zich de Nimpjes kleden,
Cloris ook die wel te vreen,
Voor de Gunsten van haer Hart.
23. Zyt gedankt, gy schoone Vrouwen,
Dat gy my niet hebt versmaed,
En myn pont Bestaen deed rouwen,
Zyt gedankt om dat myn lust, in u arme is geblust.
24. Zyt gedankt sprak Rozaniere,
Heuschen Herder dat gy niet,
Als met Heusheid vol manieren:
Hebt gedaan 't geen is geschied
Maer bewaerd my in uw min,
Een klein plaetsse na myn zin,
25. Schoone Herder sprak Celinde,
't Heeft uw maegden zoet behaegd,
Komt ons hier te mets eens vinden
maer op dat men 't niet beklaegd,
Draegd op onze maegde bloem,
Als een Eerbaer man geen roem.
26. Noit zal Cloris sprak hij melden,
't Geen hij bij u heeft gedaen,
| |
| |
'k zal 't mijn leven lang vergelden,
Laet dat vry op Cloris staen,
met een kusje wel te vree,
Ging een ieder na zijn Vee.
|
|
Auteursrechtvrij