De nieuwen Haagze Parnassus Maagden-Berg

[p. 19]

Minnaers klagt.

Stem: Poliphemus aen de Strande.

GY die in des minnaers klagen, Schept behagen,
Als die nimmer door de Min,
Of in schoonheyd van vermogen, Zyt bewogen
Gaet aenschouwd myn Afgodin.
2. Als een Schip dat op de Wallen, Is vervallen
Werd hy, die haer Schoonheyd siet;
't Is de schoonste aller Vrouwen, In 't benouwen
Raakt hy die haer niet en vlied.
3. Niets is aen haer schone leden, Dat met reden,
Niet de naem van schoon verdiend;
Ach! wat was ik toen beminlik, Doen sy finlik,
My de naem gaf van haer Vriend.
4. Nimmer synder Koningryken, Te gelyken,
By de vreugd die 'k aen haer vond:
Als ik haer Rooze Kaken, Mag genaken,
En haer lieve Rooze Mond.
5. Niets woud sy, om my te tergen, My verbergen
Ja haer lichaem moeder naakt,
Heeft zij voor my gaen ontkleden, En haer leden,
So aen my gemeen gemaakt.
6. Oyt heeft Schilder op Pannelen, Door Pencelen
Een Beminlyk ding gemaeld,
Of gelykenis gegeven, Na het leven,
Daar sy niet de Prys van haeld.
7. Ach! wanneer ik myn lusten, By haer blusten
Toen haer Schoonheyd ongemeen,
Zig so naakt aan my vertoonde, En my loonde,
Scheen datsy van Liefd verdween.

[p. 20]

 

8. Maer helaes! hoe kan 't verand'ren,

 

Met malkand'ren, Die ik meende als myn Vrouw,

 

Al myn leven te genieten, Tot verdrieten,

 

Ach! die heeft versmaed myn Trouw.

 

9. Acht g' uw schoonheid diet meer waerdig,

 

Zo ligtvaerdig, Die te schenken sonder nood,

 

Aen een ander, die g' uw sinnen, Laet verwinnen,

 

En my so jaegd in de Dood.

 

16 Die de Maegdom heeft genoten, Te verstoten

 

Zag men niemant zonder Re'en;

 

Die een Maegd haer Blomtjen even, heeft gegeven

 

Zalze noit verstoten, neen.

 

12. 'k Heb 't lichaem voor een poosje Maer het roosje heb ik (meen ik) niet geplukt:

 

't Was een ander van te voren, Wis beschoren,

 

Die het is voor my gelukt.

 

12. 'k Wens nogtans dat gij u dagen, zonder klagen

 

In de Echte Vreugd verblijd;

 

Maer wat vreugd sal ik verwerven? Ik moet sterven

 

Nu ik ben myn Engel kwyt.