De Nieuwe Stem. Jaargang 22

[p. 305]

Hans Andreus
de ruimtevaarder

1

Door een ruimte van bijna niets,
in het twee en veertigste jaar
van de reis nu, - waar, hoe
vind ik een ster,
een goeie zon
met groene planeet?

Al mijn coördinaten op hol
en al kom ik geen voedsel, drank
of adem tekort,
het is alles wat ik nog heb
en mij denken doet dat ik leef.

Hoewel:

steeds weer hoor ik kinderen roepen

of mijn handen worden bloemen

of er groeit een boom
uit mijn voeten

of ergens achter mij ademt een vrouw.

Maar ik word oud.
Niemand dan de God van de
leegte die van mij houdt.

[p. 306]

2

Middenin een mooi
stelsel met mogelijkheden, dacht hij:

een beetje geluk en ik
ben aan het eind van deze
reis door wat nu haast mijn

lichaam geworden is.

[p. 307]

3

Ook hier
geen nieuwe aarde.
Scheelt niet veel met die van vroeger,
ook al zijn de ogen van de bewoners hier
groter (maar van dezelfde
kleuren en tinten ongeveer)
en schijnen ze iets lichter te lopen
op hun kleinere planeet.

En de planten en dieren in hun
andere verscheidenheid
(maar o die eerste dagen:
mijn ogen liefkoosden zo
nederig iedere
plant en boom), -
ze groeien, kruipen, lopen, vliegen
niet zoveel anders.

En nu ik hier op mijn rug lig op een
automatisch verwarmd bed
(de techniek hier vrij ver gevorderd;
ze komen ook al toe aan de ruimtevaart -
en hun evenwicht van gewapende vrede
berust op de dreiging van een zekere soort straling -
maar vriendelijk
zijn ze hier wel),

nu denk ik wat ik al wist,
de oude gedachte van vroeger:
ik ben het altijd overal zelf.

[p. 308]

4 necrologie

Hij kwam van ver.
Wij weten nog niet
waarvandaan precies.
Hij kwam uit de ruimte die
nu ook door òns heenstroomt als
verschrikkelijke leegte van leven,
maar het enige.

Toch is het al met al niet meer
dan een miniem segment van de ruimte, dat
waarmee wij nu leven.
Maar onze zon
en onze vier manen
verdelen niet meer onze horizon.

Hij kwam van ver en
stierf triest.
Maar hij leek ook te lachen ergens om
toen hij stierf, zijn armen en benen
dwaas uitgestrekt,
zijn kleine ogen van ontzaglijk ver
ineens niet om aan te zien zo

dichtbij ons, zo doodstil en domweg
dichtbij ons, zo doodstil dom lachend
dichtbij ons.