De Nieuwe Stem. Jaargang 21

[p. 256]

Kort bestek

Vietnam 1965

These are their inalienable rights:
to be bombed, gassed, massacred and burnt,
their houses destroyed, their fields spoilt for years
by the latest products of science and technology.
Fatherless and motherless their children,
parents with offspring lost, roving
all like ghosts through their own land,
seeking refuge for the rain of bombs
from God's own country,
covered with uncared-for wounds.

The twentieth century is building up its image:
a Jewish child just out of the gas-chamber,
an Algerian peasant hanged and now
a mutilated and murdered young Vietnamese,
who refused to give information about his father,
vermin, all, to the übermensch,
who does his work in a clean way:
gas and napalm, bullets and chemicals
and the atom-bomb near at hand.
His wife and children will not be
troubled by the sight of blood,
he has nothing of it on his hands and clothes,
he kills by the thousand because he believes in efficiency.
He shall always be a likable chap,

[p. 257]

 

guilt-feelings washed off his soul

 

by the psychiatrist and the priest.

 

 

 

The Pentagon has its Vernichtungslager at long last.

 

It can do a bit of fieldwork and prepare

 

for a really big show-down,

 

this is merely a somewhat bigger Spain, a training field.

 

We need an elite not shocked by the sight

 

of murdered human embryos rotting in the rice fields.

 

We don't speak of ausradieren - we develop our own vocabulary:

 

we bomb them back to the Stone Age,

 

them: the enemies of Christianity

 

and the American way of life;

 

‘communists’: illiterate peasants,

 

simple-minded widows, shabbily-dressed children,

 

enemies of a liberty-loving land

 

to be killed like rats as in Auschwitz and Warschau.

 

We'll show the world that we are able pupils,

 

we are coming of age!

 

 

 

‘Führer wir gehören Dir’, we: the 44% of 1933

 

and additional percentages in the years thereafter.

 

The New Leader in his Great Society has already 62%,

 

doesn't this prove his Great Wisdom?

 

You, so-called intellectual, who pretends to know better,

 

we laugh at the number of your following,

 

listen to the voice of the people,

[p. 258]

 

the C.I.A. will teach you, teams are under way.

 

 

 

We may have failed to make clear how we long for peace,

 

but patience: we contemplate the bombing of China,

 

the war must come to an end.

 

We only need some time for preparation

 

to load the ships and the planes of peace,

 

to forge the words and to select the targets.

 

 

 

Mom wants a new t.v.-set, the motor-car needs repairing

 

and the boy is big enough to have his own now.

 

Wait a bit Mom and go on for some time

 

in the munition-factory.

 

In a few weeks time - if God will help us -

 

we can pay for these things.

 

Our brave soldiers and pilots - heroes for God and country -

 

will have bombed another lot of villages

 

and let us hope Hai-Phong and Hanoi.

 

We shall earn our cash and are sure of

 

good dividends at the end of the year.

 

 

 

Th.J. Hooning.

December, 1965.

Mijn ervaring met de provo's

Wie verstoren de orde in Amsterdam? De provo's, zegt de politie, de provo's, zegt de burgemeester, de provo's, zegt de minister van justitie, de provo's, zegt een aantal politieke

[p. 259]

leiders, de provo's, zegt het overgrote deel van de pers. Als men het maar genoeg herhaalt gelooft iedereen het wel. En ordeverstoring is een ernstig feit, dat daarom dan ook strafbaar is gesteld.

Ik moet bekennen dat ik, hoewel Amsterdammer, de provo's nog nooit aan het werk had gezien. Maar dat is dan eindelijk toch gebeurd, zaterdagmiddag de 19e maart, toen er op het laatste stuk van de Prinsengracht - en laat ik daar nu wonen - een grote troep jongens en meisjes te wachten stond om te worden binnengelaten in de fototentoonstelling van de uitgeverij Polak en Van Gennep, een tentoonstelling van foto's van het optreden van de politie op 10 maart. Het waren jongens en meisjes van een leeftijd waarop men wat rumoerig pleegt te zijn wanneer men wat lang moet wachten. Ze waren dan ook wat rumoerig, maar niet hinderlijk, en de houding van de buurt tegenover deze bezoekers was uitgesproken welwillend. Ze brachten wat vertier op onze stille gracht, waar het vooral op zaterdagdagmiddag en 's zondags zo rustig kan zijn als in een ouderwets dorp. Ik deed mijn zaterdagse boodschappen en moest een paar keer de rij passeren, wat ik ongehinderd kon doen; ik werd niet uitgescholden, niet geslagen of op een andere wijze gemolesteerd. Het zijn dus geen provo's, stelde ik bij mezelf vast. Maar nauwelijks had ik die conclusie getrokken, of daar kwamen ze aan, een aantal jongelui, in uniform nog wel, in een auto, op motorfietsen met zijspan, en zelfs te paard. Later kwam er nog een busje met sabels, die ze aan elkaar uitdeelden. In een minimum van tijd werd het een flinke vechtpartij en een complete chaos; er werd geranseld en getrapt en een van de slachtoffers moest met een ambulanceauto naar een ziekenhuis worden gebracht. Het optreden van de nieuw aangekomenen was in hoge mate provocerend, en ik begreep opeens waarom ze provo's worden genoemd. Zo, dacht ik, nu weet ik tenminste hoe provo's er uitzien. Eerlijk gezegd had ik ze me heel anders voorgesteld. 's Avonds kon je het allemaal op de televisie zien. Ik begrijp alleen niet waarom onze burgemeester zo slap optreedt tegen deze provo's.

P.J. Meertens.