De Nieuwe Stem. Jaargang 20

[p. 434]

Mark Insingel
Een kooi van licht

Uitwendig spreken stolt.
De vliezen en de
draden worden een
web van zwijgen.
Het verweer, de taaie
dronkenschap, wijkt terug
uit het lawaai,
uit rook en messen.

Buiten de vrijheid,
het begeerd gevaar,
in het Bourgondisch
land van hermelijn
en honden, het lichaam,
trager water in de
wind, verzeilt in hoge
stilten van ivoor.

 

 

 

 

 

 

Een woning witte
wolken in de zon!
Als een gebonden
en getergde hond
drijft het mij voort, drijft
het mij rond en rond.

[p. 435]

 

De man, het ongeduld,

 

zit bij het huilen,

 

het langzaam wonen,

 

regen in de dagen.

 

Zeldzaam een lied ver-

 

bloeiend in geheugen;

 

gelijkenissen,

 

schimmen van verlangen.

 

Vriendschap, een handvol

 

uit de molen jaren,

 

kringen op het water.

 

 

 

 

 

 

 

De dag van kringen,

 

ijdele bewegen

 

in een krankzinnig

 

koninkrijk van sneeuw.

 

 

 

Het handenwringen

 

van de druivelaars

 

schaduwt een pijn

 

van slangen op

 

kristallen luchters,

 

monstransen luister.

 

 

 

Het bloed dat uitvloeit:

 

uitputting van kleuren

 

tot in het licht, tot

 

in het blinde licht.

 

 

 

 

 

 

 

De hakmessen van

 

hitte op de stad.

 

Verscheurde wolken,

 

cymbalen licht.

 

 

 

Het feest, de exhi-

 

bitie van de angst.

 

 

 

De zon, de dronken

 

slaap, de brandende

 

visioenen. Rond

 

blinde torens.

[p. 436]

 

Bestendig wit de

 

doeken wind en zon.

 

 

 

In de steile

 

kamers van de tuin,

 

op gerucht gespitst,

 

rieten kevers

 

in de waanzin van

 

de spiegelbeelden.

 

 

 

Spatten toorn en

 

onmacht, elke kreet

 

wordt in het oog, de

 

stilte, opgeslorpt.

 

 

 

 

 

Licht ontaardt in

 

kleuren; bossen

 

huiveren van

 

mist en honden.

 

 

 

Het huis, het donker

 

oor. Aanwezigheid,

 

de vlam, hand in een

 

holte, wortel in steen.

 

 

 

 

 

 

 

Verscholen, wolk en

 

vogel, in het water,

 

ontglippen tussen

 

mazen van de

 

spiegelingen,

 

tussen schuwe

 

varens wachten,

 

gadeslaan het

 

vluchtige gevaar

 

waaruit ik ben ontstaan,

 

waarin ik overga.

[p. 437]

 

Het ritme tegenstrijdig,

 

licht en water;

 

verschrikt en dravend

 

paarden in de treinen.

 

 

 

Het minnespel van

 

schaduwen vertrappeld;

 

het hart gevangen

 

in de luchtbel Vrijheid.

 

 

 

De omloop der ver-

 

snelde jaren davert

 

in 't onvervangbaar

 

lichaam van mijn adem.

 

 

 

 

 

 

 

Het gedicht, het water,

 

binnen oevers,

 

horizon van woorden,

 

drogend in een smal

 

seizoen van dagen.

 

 

 

Wierook, de mist

 

illusies, wuivend in

 

licht, de vergeefse

 

geliefde, onbe-

 

woonbaar wuivend.

 

 

 

In het meer, de

 

krater, in het

 

eruptieve land

 

van roken, stijgt

 

de luchtbel Dood.

[p. 438]

 

Het huis, de tombe,

 

ritueel van rust.

 

Het blind gewas van

 

muren onbegrip.

 

 

 

Het kind, de verre-

 

gaande vreemdeling,

 

in verval van dagen

 

trappen naar het water.

 

 

 

Drama van zijde

 

in een kooi van licht;

 

bloem, geseling

 

van stilte.

Aan mijn sportwagen

In een schreeuw geboren,
in een schreeuw dood.

Niet een bloem, een leven,
maar een schichtig licht
waardoor ik vrouwen rijd.

Waarin ik, naakt in
snelheid, held en waan-
zin, paard en rover.

Tussen dwaze
kermissen, de dorpen,
hoger wegen in
de bochten dronken.

Tussen poolgebieden
glas en tranen
en het winderig
geblaf der horden

[p. 439]

 

het dromen, zachter

 

denken, in het ronken

 

van zon en middag.

 

 

 

In lach en kramp

 

verbroederen en schelden

 

overlevenden.

 

 

 

In een schreeuw geboren,

 

in een schreeuw dood.

 

 

 

 

 

 

 

Verspild en spichtig

 

in spoorloos wentelen.

 

Het altaar, een

 

spiegel schendend.

 

 

 

Haar zwanenhuid,

 

feilloze glimlach van

 

zijde, haakt aan

 

de minnaar naderend

 

in oog en ram.

 

 

 

Water van aanrakingen.

 

Nagels en haren in

 

onvoltooide dronkenschap

 

verstrooid en rafelend.

[p. 440]

 

Een zwakkeling van

 

trots, stram in een

 

harnas woorden, schuw

 

en verkleumd, een huis

 

van tocht en blinden.

 

 

 

Een schelp, een knots

 

verslagen in

 

het water. Hol in

 

het duister van de

 

duizende geluiden.

 

 

 

 

 

 

 

Terwijl de glans van

 

schijnbewegingen

 

vertraagt in het

 

voortschrijdend uurwerk

 

van straten, het lichaam,

 

strop en spiegel,

 

ontbladert dagelijks,

 

verkalkt als licht.

 

 

 

Vingers en lippen,

 

nachtschaden doelloos

 

in de rottende

 

windhonden regen,

 

vermoeider sieren

 

het ritme leegte.

 

De stad, vóór mij be-

 

gonnen, houdt met mij op.