De Nieuwe Stem. Jaargang 20

[p. 420]

Willem M. Roggeman
Identificatie van mezelf

Dit bedrog van het oog:
een schaatsen in het licht,
een ei dat drijft in de zon,
een traan werd mijn heelal.
Zo vond men mij
slapend aan de boord van de zee,
een hand hakend in de nacht,
met de verwonderde wonden
van de overlevende held.
Scherper dan het maagzuur
bijt de waarheid op het netvlies.
Mijn lichaam is een schreeuw
die pas eeuwen na mijn dood
weerklinkt.

[p. 421]

Een vogel van sneeuw

In dit land van woelige wonden
wierp de droom een brug van schaduw
over het ravijn der werkelijkheid en
werd een vogel van sneeuw onze tijdgenoot.

Met een late smaak van herfst op de tong
raakte de vogel van sneeuw verward
in het gebeitelde net der voorbije dagen,
een transparante verkenner van morgen.

Zo ging de avondzon op reis.
Zie, in de wolken groeit een gelaat.
Ontsnapt aan elke boze droom
werd het hart een verheugde prooi.
Aan de grens van de dag
aarzelt steeds de slaap. Maar
reeds vliegt de vogel de zon tegemoet,
een weerloze stip aan de horizon.