De Nieuwe Stem. Jaargang 20

[p. 313]

Kort bestek

De waarheid gevonnist

Eindelijk heeft de Hoge Raad te Den Haag in hoogste instantie arrest gesproken in de eindeloos slepend gehouden procedure over het derde deel van Bob en Daphne.

In laatste instantie is de uitgever veroordeeld tot een boete van f 25 voor het uitgeven van pornografie. Verder beroep is niet mogelijk, en de procureur generaal G.E. Langemeijer heeft reeds aangekondigd, dat dit het begin kan zijn van een hele reeks pornografieprocessen.

De eerste delen van Bob en Daphne behoren niet tot de grote Nederlandse letterkunde. Ze zijn vaak sentimenteel, langdradig, veel te opzettelijk met een voorlichtend doel geconstrueerd, en daardoor helaas, veel te weinig zinneprikkelend.

Dat wil niet zeggen, dat er geen zeer mooie, en allesbehalve pornografische passages in voorkomen.

Toch is het Han B. Aalberse pas in zijn derde deel: Liesbeth en de wereld van Bob en Daphne, gelukt, in Liesbeth en haar broertje werkelijk levende figuren van grote tederheid te scheppen.

Hoe in een prachtig getekend milieu aan de zelfkant onzer maatschappij, dit zusje er in slaagt een tovercirkel van liefde om haar grote ‘Konijn’ te bouwen, waardoor hij van het bedwateren wordt genezen, is voor mij een der ontroerendste passages geweest in de Nederlandse literatuur der laatste jaren.

Wij kenden tot nog toe onze Jaapjes en Keesjes en Merijntjes en Bartjes, onze Droomkoninkjes en hun Zusjes, onze Dik Troms en Hein Stavasts en de heldinnen onzer lieve meisjesboeken, die allen merkwaardig genoeg het gemis van geslachtsdelen gemeen hadden.

Daar is toen plotseling deze baldadige kwaaie meid tussen gekomen, die de jongens prikkelt en opwindt en spelletjes met hun speelt, waarover tot nogtoe geen onvertogen woord gedrukt was.

Terecht is zij buiten de deur gezet en veroordeeld.

Want Nederland wenst verder te leven in de illusie van de lieve, reine kindertjes, die wel verleid worden, maar zelf

[p. 314]

nooit verleiden, de a-sexuele kameraadjes, die pas op hun 21e jaar plotseling de zondewereld der volwassenen binnenvallen.

Ouders vergeten wat zij als kinderen uitgespookt hebben, jeugdleiders-instituten, scholen voor maatschappelijk werk, paedagogische instanties van alle soort zwijgen en sluiten de ogen voor feiten als die in dit boek verteld worden, tot er plotseling, achter de gesloten deuren van de kinderrechter wel over móet worden gesproken.

Heeft Aalberse in dit boek onwaarheid gesproken en feiten gefantaseerd? Ieder die het dorpsleven kent weet dat hij slechts uit een overvloed van realiteit geput heeft, al blijft het bewonderenswaardig hoe hij zijn jonge getuigen er toe gebracht heeft zo vrij uit te spreken.

Honderden boeken, films, étalages, reclameplaten voor en over volwassenen, zelfs als er geen onvertogen woord of beeld in voorkomt, zijn oneindig prikkelender dan dit verslag over de wijze waarop kinderen onder elkaar sexueel experimenteren.

Honderden welwillende dominé's, padvindersleiders, speeltuinbestuurders, en niet het minst zij, die door infantiele sexualiteit zo makkelijk het slachoffer van onze zedewetten kunnen worden, zouden met deze waarheid over het kinderleven hun voordeel kunnen doen, en misschien de valkuil ontgaan, waar zovele naïevelingen in zijn gelopen.

De nachtclubs en strip-tease blijven open, de café's met damesbediening ook, de hel verlichte vrouwen met ontblote boezem lokken driemaal levensgroot voor de bioscopen, de call-girls wachten achter hun telefoon, de prostitutiespreiding bracht de prostitué's langs alle autowegen, maar een onthullend boek over de kinderlijke sexualiteit ‘gaat net even over de schreef’, en déze waarheid wordt verboden.

Het begin van een nieuwe censuur is aangekondigd.

Hoe ver zijn wij nog van de boekenverbranding?

Jef Last

Black boys

In zijn beroemde autobiografische roman Black Boy beschrijft Richard Wright hoe zijn blanke chefs hem een keer hebben opgehitst tot een gevecht tegen een andere neger-

[p. 315]

jongen, waar hij eigenlijk niets tegen heeft. Ze hebben allebei het spelletje door, en begrijpen dat het de blanken alleen maar te doen is om het plezier van een vechtpartij tussen ‘niggers’ te zien. Ze spreken met elkaar af, alleen maar voor de schijn aan het spelletje te zullen meedoen - maar het eind van 't liedje is dat het gevecht toch doorgaat en ze elkaar tot bloedens toe bewerken; tot groot plezier van de blanke toeschouwers.

Hieraan moest ik onweerstaanbaar denken, toen ik las van de moord op Malcolm X, op de schouders van de Black Muslims geschoven en gewroken door het in brand steken van Moslimse tempel. Het wonderlijke is, dat deze negers wier doel het was zich volledig te emanciperen van elke blanke heerschappij, zich er toch toe hebben laten ophitsen niet tegen hun onderdrukkers op te staan, maar hun haat en agressiedriften op huns gelijken af te reageren. Maar het zou goed zijn als de kwelgeesten, die zich van geweldloze demonstraties niets aan trekken, zich door dit succesje niet laten geruststellen. Eén keer nog is het spelletje gelukt. Maar wie weet slaan de miljoenen Black Boys de volgende keer raak - in de goede richting!

W.F.W.