De Nieuwe Stem. Jaargang 20

[p. 244]

Sonja Prins
Kongo-gedichten

I

een brullend gemenebest
een boetserend beest
een symptoom van de zee en de oceaan
die op hol slaat
wat hebben wij aan al die touwen
die korzelig vastliggen
een symptoom van de wroeging
een draaikolk
die altijd staat en beweegt
je hoeft maar een vinger uit te steken
en de stroom neemt je mee

alras en drijvend
los hout
je hoeft maar mee te huilen
met de wolven

ergens letterlijk een zwarte huid
die ons beschermt

je hoeft maar af te tasten
het begin en de oorbellen
van elke godin
om te weten
dat de vloedgolf
hoger dan huizen
en je hoeft maar een bedelnap
op te heffen

zuiver politiek
gezien
is er geen sprake
van vrede

[p. 245]

II

het is toch maar weer voor ons
dat de veldpredikers
hun vuurtjes aanblazen met bolle wangen
gehurkt en spookachtig
als achttiende eeuwse hyena's
(de rovers die de zeeën afschuimden
en bastaarden op verlaten eilanden zetten)
zij laten hun kruit liggen her en der
en zij begroeten ons
met omsluierde ochtendstemmen

zij breken in elk huis
en hun toverformules
worden door Kongolezen op een hoop gesmeten
gewaden en psalmen en kortegolfmachines
brandend met zwarte rookwolken

het is jammer dat de galm
die alleen maar bedoeld was om de gramofoon
op gang te brengen
zelf als een tweesnijdend zwaard
het verziekte lied vernietigt

een boemerang van geluid
zeeschuimers en kloosterpreparaten
die het veld afstropen

het is toch maar weer voor ons
dat een van hun glazen bouwsels
zich kletterend verheft en breekt en uiteenvliegt

wij hebben veel te danken
aan deze sport
en met wij bedoel ik de wereld

[p. 246]

III

het vlaamse gewoeker

in de breedte en in de dwarste

gaf ons weliswaar tijl uilenspiegel

maar niet de asse

die hij droeg onder zijn kiel

en die wij nu nog proeven

lankmoedig als altijd

brood van verbrande dorpen