De Nieuwe Stem. Jaargang 20

[p. 115]

Jerzy Sito
Patologisch gedicht

mijn moeder opgedragen

een meisje

in een verschoten jurk

tot aan de knieën

een versleten schoon gewassen strik

liefkoost de eenvoud van het haar

liefelijk
en huppelend
begon zij bedeesd
de lof van de zon te bezingen
de zon voerde iets in haar schild

(het licht verlokt, verleidt)

juist op dat moment
viel een lichtstraal omlaag
over de rug van een paard
en brak tot rechte lijnen

en hup

tot in de schaduwen
die samenspanden in
het vervallen houten hek

da... da... da...
trompettert een spotvogel
de hele lange dag

de onmacht van een moeder
verstilt
in een versleten schoon gewassen strik

de ogen
vol smart
turen naar de bewegende kleine knieën

[p. 116]

 

de kinderstem vibreert

 

prikkelt

 

snikt

 

 

 

op het gezicht van de voorbijganger

 

vervaagt de glimlach

 

en hard wordt

 

de druk op de luchtpijp

 

 

 

ach

 

hoe treurig staan de ogen van mijn moeder

 

en van de kat

 

die op de stenen treden stapt

 

 

 

(poemat patologiczny)