De Nieuwe Stem. Jaargang 20

Werner Cranshoff

1

laten we liever een kind samenstellen
van herinneringen.
het oog betast door vrede,
de nacht roerloos als een oude duif,
daarmee liever niet.

zullen we niet droevig worden zegt zij
en raast kilometers af naar
zeer verleden tijd.

verder dan haar lichaam komt ze niet.
we horen hoe de morgen als een
vervelende buur op onze schouders tikt.

2

wij wachten op uw weergave;
hoe je de sterilizatie van de wind
ervaart, waarom dit weefsel klikkend
een mannequin maakt van de stilte.

en vooral het meisje, verdwaald in de
steenval van de eenzaamheid: wij willen
wel eens weten hoever het zilver van de avond
aanzet op je middeleeuwse lippen.

(Uit: quasimodo)