De Nieuwe Stem. Jaargang 19 (1964)

De Nieuwe Stem. Jaargang 19

(1964)– [tijdschrift] Nieuwe Stem, De– rechtenstatus

Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 680]
Sonja Prins De dingen Voor Teo Anton van KootenGa naar voetnoot*)
het ding evenzo tussen scharlaken en wiebelende ogen tussen het teken omhoogstaand en de breedte van franje en nuanceringen evenzo is de keuze de kern in de maag in de keel exploderend een korrelige substantie evenzo zijn de luchtgaten vierdimensionaal de arcering een sprookje je hebt het ding in je stevige vingers niet loslatend gedrocht zonder een enkele generatie
hoela-hoela ja en als de russen komen als de chinezen komen als de afrikanen als de tamtam als de oboleth en als het smeersel in de pannen wij reuzen blonde germanen ja en als de wegen als de schietende zijkappen in de vuisten van de citroen als het eten donker in de magen
[pagina 681]
zee- en zeepsieders die de stormen neerslaan zacht poeder witgeel paars oprecht dankend voor deze maaltijd oprecht blijvend een netwerk een gesel een niet zo grandioos spektakel hoela-hoela-end naar het hiernamaals
de poten zo ook de ogen van de vliegen die tintelend een brokje van het een of ander in zijn omtrekken wie weet wie weet in zijn diepste dasein en hun zuignappen vol herinnering zo langzaam spartelend wij noemen het gewiekst en handig kijkt ieder zijn ogen uit wetensdrift is een smalle gleuf in de poten
de bom ik probeer precies te zijn: een straal is altijd minder dan ik of jij de lauwe seconde rekbaar als kauwgummi ik heet simpel simpel het deeg waar wij mee twisten tot de spatten eraf vliegen elke spat roekeloos maar niet oneindig

[pagina 682]
de put ach schreeuwerds ach schreeuwlelijkerds wij hebben ons ertussen wij zitten geknepen in het vlak wij zeggen geen woord wij zijn van alle leeftijden en of de dwarse seizoenen eenmaal hun wenteling staken het laat ons koud geen wonder uit de put waarin marmer en staal verbleken het zuur dat ons verteert
mooi in het kleine grandioos niet-grandioos armzalig de machine die de jongen tekent hij tekent zijn eigen armen en benen voeten hij ordent de rompslomp mooi in het kleine de enige dimensie maar toen hij ouder werd lag alles achter hem hij stond kaalhoofdig te turen mooi in het kleine zijn wij wij dikkerds wij volgevretenen wij strijken een lucifer en het brandt wij zijn de totaaldenkenden de totempalen van het geduld zonder ons geen vooruitgang

[pagina 683]
de vlek een lucifer op de vensterbank een klein goudhaantje tussen de takken de vlek van de as kringelend boven azië niet de kringen kozen mij maar het doek ik ben absorberend en ik geloof nog niet verzadigd
het paard ik ben nog altijd in drieën de rus de chinees de amerikaan steigerend voor de slede aartsvaderlijk en daarheen stijgend uit een afgrond de walm van dit afgebeten ondermaanse gekrioel ik ben het driespan en daarachter onder mijn hoeven vonken en turbulente gebaren zwijgend waarheen ik ben enig onenig de zwijgende betoger en de man op het paard dat allang geen paard meer is meer speciaal tot in alle finesses onze navo-lermontov zwalkend romantisch edel fataal	voetnoot*) Na zijn ‘Russische observaties’ in het mei-nummer van DSN.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Sonja Prins
over Teo Anton van Kooten