De Nieuwe Stem. Jaargang 19

[p. 470]

Maxim de Winter
Lopen vliegen vallen

lopen
met een steek van zwart papier
en zwarte rook in de handen,
redeloos een rivier dempend, deze
stad bezoeken met de geest
van mohammed, in schepen van
arabië deze weg vervolgen.

vliegen
met de vleugels van gabriël,
deze engelen van beroemde
redenaars, mijn sokrates
in zijn zakboek, verdoemde
reaktie op zijn sporadiese
bezoeken, zijn bergen
in de huiskamer van zijn gezin.

vallen
met parachutes aan een rug van
luchtdruk, zijn eigen barometer
in zijn dode keel, meervoudige
loopgraven, met dit nucleair
wapen in de borst dalen
op de modder van zijn aarde.

[p. 471]

Atlantis

breedmetend als een roofdier
besluip ik zwak een herkulesspringer
verdwaald in
dat roestvrije begrip.

ik ben bestand tegen
alle ziekten, onsterfelijk,
een beginnend woord
spreekt stem in mijn roepende neutraliteit.

ontspannen zwerf ik
rondom alle vlaggen op alle schepen
havenloos als
mijn stoomboot
zweren op die vingers als een lijk.

ik vind een verbannen weg
op mijn woordelijk gestamel.

dit is een jas, een lied
zing ik
klaar voor de opkomst
van alle
verdwaasden in de torens van een grote
zonnestad.

[p. 472]

Voor Bart de Vries

stad en land

heel realisties loop ik zwarte schoenen,
knoop zwoele zwachtels rond
mijn lichaam,
ontspan, bemerk grote
paarden naast mijn stelling.

reusachtig en
vermakelijk, een zeepbel van
woorden roest mijn zwijgend
mes, gebalsemd
keur ik razernij.

eenvoudig groei ik, stijg ik
hoog en hoger, morrend
kalmeert mijn dagblad
van daden.

verwonderd, betastend dit massieve
lichaam van licht, wasem
op het glas van mijn
prisma.

kleurenblind, ultra-violet licht
in mijn hoofd, bemerk
ik stromend zeewier, vis
in mijn hoofd, verdrink
ik in zee.

bodemliggend en gokkend om
de rust van mijn beweging.

[p. 473]

 

metafisiese vlucht

 

 

 

bezwarend vrees ik

 

leefhout, sprankel aardige

 

kondoleanties

 

aaneen.

 

 

 

spring, krom reklame van

 

aandelen, bevestig

 

spreekadem

 

aan het lawaai,

 

klim oranje

 

in een Chinese boom.

 

 

 

kapitaal is mijn lachende

 

zolder,

 

brallend vraag ik

 

permissie, snel zuidafrika

 

van mijn gebed.

 

 

 

breekt het water een

 

vogel,

 

breekt de lucht een

 

vis,

 

 

 

dwaaltuin bezoekend, hier nog

 

hoog en vreedzaam

 

beijver ik mij

 

(als een bij)

 

wreed honingzoekend

 

 

 

is hij koopman

 

van mijn

 

bestaan.

 

 

 

een klein onbewustzijn

 

in mijn denken.

 

 

 

droevig springt hij

 

hindernissen.

 

 

 

rood klinkt water, elektriese

 

stoel

 

voor mijn misdadiger.