De Nieuwe Stem. Jaargang 19

[p. 218]

Reinout Vreijling
Hymne in zwart

voor Jan ten Brink

Wijd open stonden de poorten
en neerviel de vermolmde voetbrug,
een valbijl voor vroeger, het vage verleden.
Bedelaars gingen
in een ver-strekkende vlucht in de avond,
vogels vlogen vooruit, scherpgesnaveld,

schor-stemmig in zwart,

koningen volgden
en met hen hun trots en hun tros
van kamerdienaren, lijfknechten, keldermeesters,
palfreniers en een kudde zondebokken,
bijeengedreven door herders met blinkend schootsvel.
Zij gingen, maar hun namen leven nog,
achter de verrotte blinden
- een spleetoog daarin gluurt door de heesters
naar de vallende weiden, een tuimelende zon -,
op een deel met een mestvaalt
waarop de overjarige roep van gevogelte,
achtergebleven terzij van de hoofdweg,
die zich pneumatisch boort door het landschap,
in de bol van de waarzegster
in een achterkamer in een slechter bekend staand
deel van de stad,
in het grondeloos gaan
van schimmen bij ontij en nacht
- mogelijk is het soms nog ze te zien
en geoorloofd is het te klagen
en achter te blijven, mijmerend,
over de kronen met afbladderend goud,
niet aflatende tekens,
en een bundel lijfgoed,
die een landloper verloor, voordat hij stierf,
achteloos, op het talud van een landweg
door bloeiende velden,
achter een beschimmelde muur,
de erfscheiding
van een goed renderend bedrijf.

[p. 219]

Frontstad

Op 't nippertje werd de boogbrug opgeblazen.
Een konvooi kon er juist nog overtrekken
van soldaten met gezichten waaruit wij lazen
hoe vermoeid zij waren en die zich snel gaan dekken

als vliegmachines plotseling overrazen
- er rijden tanks aan d' oevers en vertrekken
ratelend weer - dan rennen zij als gekken
her en der. Langs de bomen hangt een waas en

geur van rook. Er dwarrelen papieren rond.
Op 't pleintje staan een kar en poppewagen.
Iemand is op straat gevallen. Dood, gewond?

Gestalten komen nader om hem weg te dragen.
Een vogel fluit de hemel schijnbaar weer gezond.
Straks komt de nacht. Wat zal de morgen vragen?

[p. 220]

 

Ongekende tederheden

 

liggen nog verborgen

 

in het welig gouden

 

en bruine haar

 

van nog onbekende

 

vagelijk beminden,

 

die wij soms

 

tegenkomen

 

in de verwarde wandel-

 

gangen van de slaap.

 

Wij glimlachen dan beleefd

 

en nemen, zo wij er een hebben,

 

onze hoeden af

 

en verlenen voorrang

 

aan de nog ongekende,

 

wellicht, zo niet

 

waarschijnlijk,

 

nooit gekende

 

tederheden

 

verborgen

 

in de welig gouden

 

of bruine haren

 

van de ons

 

nu vagelijk bekende

 

en daarom

 

des te meer beminden.