De Nieuwe Stem. Jaargang 19

[p. 91]

Clem Schouwenaars

Chartres

Blauw zijn de glasramen
en dit is het licht,
niet wat wit of waterkleurig,
maar het noordereiland blauw.

Geladen, en de nerven
en de adem rakend,
zij nadert uit de ruimte,
uit de schaduwglans van zon en meteorieten,
de heiligste kleur van de nacht.

Zo staan de paarden
in de morgen voor haar lucht
en gaat zij in de vacht
van trage dieren,
het is een vreemd sakraal geluid.

De ogen schaatsen over diepten,
laten loden sporen na
over blauw, het vruchtwater
van de glasramen,
de laatgotische geboorte
van lesbischkoude edelvrouwen.

[p. 92]

Een huis

In mijn zuiderhuis,
dat is mijn huis van hoge merels,
dat is mijn huis van stuivend licht,
van paars gebladerte, van morgen,
in mijn zilverhuis
te weten: huis van al mijn huizen,
draag ik een god.

Tussen hals en hoofd en haar
draag ik een god, een
gillende
schuddende
schaterende
god op de schouders
die in mijn huis zichzelf vergeet,
zijn diepe navel streelt,
losbandig paart en watert
op zijn schepselen.

[p. 93]

Lodeizen

Nu als een lampion de zon
voeren alle kruiers rond,
als een tuig. Nu liggen zomers
in het groen de kleine stations.

Want die dag was een meeuw
de morgentrein, en aarzelden
de reizigers, de sporen praatten
dit na, dit zondags verschijnsel.

De bochten van het landschap,
bestreken strelend door de gevlerkte
- vluchtig steeds een vogelgroet -
welfden als een lichaam open.

En dit wonder zoenend - want
een prachtig lichaam vinden spoedig
ook de tragen - geloofden de lieden
een bruiloft, een licht in de wereld:

de handen van het groen,
de lucht een plein vol knapen
en kruiers met een glimlach die
voeren als een speelbal de zon
in de handen van de knapen,
in de glimlach, in het plein
van groen en lucht,
in de zon het feest.