De Nieuwe Stem. Jaargang 18

[p. 92]

Rein Bloem
Het absolute gezicht

voor j.

Wirwar van riffen, onderhuidse nerven
van een zeegezicht, waaraan bij vlagen
het masker - al te mystiek - zich onthecht.

Een vloed van woorden zoekt naar pleister
plaats maar stokt op versteende plooien,
schaduwen over die grens van pijn.

Aan de open groeven staat het leven
stil en gaat de dood voorbij: zo'n
thema voor een pastorale grafstem.

Maar laat mij riffen spelen in het rif,
het koraal door harde noten kraken
tot het in lachen uitbarst, dit gezicht

dat ik niet maken kan maar breken.

[p. 93]

De wijk der veroordeelden

In dit tableau en klakkeloos theater
beweegt een losse hand, apart maar dood;
ik-toeschouwer moet dit teken registreren
en loop verwezen tussen galg en rad.

Zeg een stom woord tegen deze marionetten,
vraag naar toen zij schreeuwende verschrikkelijk
of zonder hag en wag hun ledematen
voelden knakken als de vingers van de dood.

Was het de beul, de pijn, de angst - wat
trok hen aan barrels die dag onder onze ogen,
beleefden zij hun laatste levensteken
of spartelde dood hout aan galgetouwen?

Zelfs hier kom ik niet aan mijn trekken
en neem ik laf de wijk van het toneel;
niet de doden zijn onthand maar ik,
pover regisseur van een onbespeelbaar stuk.⁺

+ Op de Vole-wijk werden eertijds de ter dood gebrachte boosdoeners ten toon gesteld; zie b.v. Het dagboek van Jacob Bicker Raije.