De Nieuwe Stem. Jaargang 18

[p. 53]

Kort bestek

Kaalscheren: blijvend symbool van studentikoze onwaardigheid?

De straffen zijn gevallen, de hoogmoed van het studentencorps daarmee nog allerminst. De verbeteringen in de groentijd zijn uitsluitend door de omstandigheden afgedwongen, door de inwendige verbetering, door de maatschappij. Of er enige hoop is op werkelijke inwendige verbetering moet men dus nog helemaal afwachten. Er zijn genoeg blijken van tegenzin die daarover nog niet veel hoop geven, al zullen de jaarlijkse (traditionele!) excessen noodgedwongen binnen de (welke?) perken worden gehouden.

Het corps zal ongetwijfeld volhouden dat het bij dit alles niet zijn gezicht heeft verloren en het zal ook blijven staan op de onafhankelijkheid waarop het prat gaat. Het een en het ander is schijn, want naar buiten is het uitermate pretentieuse gezicht van het corps voor en na een vergedreven conformisme van uiterlijk vertoon en hoofdrol spelen, erbij willen zijn bij officiële Nederlandse plechtigheden, tot en met aan alle conventies aangepast en deze nog overtroevend, een ‘pro juventute’ dat zijn uitdrukking vindt in een volledig ‘pro senectute’. Naar binnen houdt het vast aan een onafhankelijkheidsvertoon dat ook de uitspattingen hooghoudt en de excessen heeft gedekt en mogelijk gemaakt, onder het motto van een non-conformisme dat door de gedragingen naar buiten wordt gelogenstraft, waaruit duidelijk blijkt dat zowel dat

[p. 54]

conformisme als dat non-conformisme voos zijn. Het laatste blijkt ook maar een conformisme te zijn dat als de grootste halsmisdaad het aan het licht brengen van slechte gewoonten binnen de clan ziet.

En zo blijft dus de groentijd op voet van een geforceerde ongelijkheid bestaan, waarbij de minderwaardige elementen gemakkelijk de boventoon voeren en hun inferioriteit aan de novieten als superioriteit opdringen. Dat moeten de goede elementen in het corps dan verder zelf maar weten; of ze dit zo willen laten en of de mindere soort daarbij de boventoon zal houden, is hun zaak, heet het. Tot zekere hoogte is dat zo: een ieder blijve baas in eigen huis, al ziet men nergens zo duidelijk als hier dat er baas beneden baas is! Maar daarom behoeft de samenleving nog geen genoegen te nemen met het naar buiten treden van die kunstmatige ongelijkheid door de kaalgeschoren groenen in het stadsbeeld te dulden. Dit ‘symbool’ van de ongelijkheid is zodra het buiten de sociëteit treedt voor de maatschappij onverteerbaar!

Het herinnert met de grofste tactloosheid aan het ontnemen van de menselijke waardigheid door de nazi's aan hun gevangenen, het kwetst het Nederlandse volk en allen die slachtoffers van deze terreur betreuren in het bijzonder in een groot, en ongeneeslijk gemeenschappelijk leed. Dit teken van het afnemen der rechten van de mensenlijke waardigheid is in wezen niets anders dan de vrijbrief tot de excessen, en daarom is dit symbool onduldbaar. Waar het zich vertoont zal de samenleving daartegen hebben te protesteren. De burgemeesters hebben de bevoegdheid het te verbieden om dat het aanstoot geeft en tot verstoring van de openbare orde minstens zoveel en meer aanleiding geeft dan een of andere toneelvoorstelling.

Men drijve dit minderwaardig symbool der ongelijkheid terug tot daar waar het, binnenshuis, dan tenslotte ook eindelijk eenmaal als minderwaardig en voor eigen zelfrespect onhoudbaar begrepen zal moeten worden.

A.D.

[p. 55]

Ons Dorp

Drie en twintig uur televisie maken en kijken is wel vermoeiend geweest. Gelukkig zijn er voldoende lauweren binnengehaald waarop Nederland tevreden kan gaan rusten en dromen over de grootheid van het kleine volk, daar ook Jan met de Pet weet wat geven is, zoals de burgemeester van Arnhem treffend opmerkte.

De golven van negentiende eeuwse liefdadigheidszin zijn hoog gekomen. Het was een verheffend schouwspel: het Nederlandse volk, bewerkt door de modernste media, kwam massaal tot goed doen. (Het is goddank nog een vraag of het met dezelfde middelen tot massaal kwaad doen gebracht kan worden.)

Wat is er mooier dan een grote, nationale bedelactie voor een goed doel met de gelegenheid voor het afkopen van schuldgevoelens, hoogconjunctuurfrustraties en verantwoordelijkheidsbesef met een tientje of een ton, naar draagkracht.

Als het een beetje wil hebben we er bovendien binnenkort nog een toeristische bezienswaardigheid bij, met slagboompjes en een tol. Maar de tolbetalers zijn de grote groep van half- of nog minder-validen die tot voorwerp gemaakt worden van vernederende bedelpartijen, waarvan ze gedeeltelijk afhankelijk zijn. Van hen zal maar een klein percentage van het dorp kunnen en willen profiteren.

Deze en soortgelijke beschamende èn incidentele acties zouden volkomen overbodig zijn als het recht van deze mensen op zo groot mogelijke steun wettelijk vastgelegd zou zijn. Onze minister van maatschappelijk werk is blijkbaar nog niet tot dat inzicht gekomen. Zij toonde zich alleen maar verheugd dat er in het Nederlandse volk iets ‘losgeslagen’ was, waardoor er begrip was gekomen voor de moeilijke situatie van sommige Nederlanders. Een merkwaardige minister van een merkwaardige regering die het volk komt bedanken voor eigen falen.

A.M.