De Nieuwe Stem. Jaargang 17



[pagina 570]
P.M. Croiset [Gedichten] dageraad hoe veel ontvankelijker dan de aarde treft de zon de zee aan zij ligt geheel ontbloot
poëtica blank is het blad papier nu en dan schrijft de zon de schaduw van mijn hand erop
zien zee en hemel ontvouw ik met een oogopslag
bereiken ik ga niet naar de maan de afstand tussen haar en mij wil ik niet missen

[pagina 571]
overvloed een meeuw strijkt neer op zee al dat water om die meeuw te dragen
Pasen 1962 zouden er moordenaars zijn van u onder de Duitsers op het strand van Scheveningen gij hebt hun gas ook niet gezien
het daagt omzichtig spreidt de dageraad de zee weer voor mij uit na even aarzelen krijgt ook een schip zijn plaats
alleen ik doe de klep van je piano dicht op de stille toetsenrij ligt hoorbaar je afwezigheid

[pagina 572]
aanraking met de schaduw van een enkele wolk streelt de voorjaarslucht de zee
Ida onvoorstelbaar is mij de zon wanneer zij onder is onvoorstelbaar is mij je dood nu ik je zie leven
aangeland een dode meeuw ligt op het strand voorover de vlerken uitgespreid hij is nu van de aarde zoals ik