De Nieuwe Stem. Jaargang 17

[p. 515]

Marc Braet
[Gedichten]

Nog mogelijk een zon te maken in de nacht
koraalloos eiland van angst angstiger nog
dan slechts een grijze lijn te zijn in wind.

Nog mogelijk te denken aan een handgebaar
zacht als vlinderblauw en zachter op de dorst
van mijn gelaat van mijn kapot gelaat.

Nog mogelijk een lied te dromen van een lied
in de lichtboog van de dag de dwaze dag
die men bezweert met een versteende hand.

Als zij mij roept vertel haar
dat ik stierf ergens tussen as en stilte.
Zeg haar niet hoe ik schreiend
de plaats zocht van haar afwezigheid
de blinde vorm van haar lichaam.
Als zij mij roept geef haar mijn ogen
mijn grijze woorden traag en trager.

Zeg haar dat ik me verloren heb.
Dat ik een vogel werd duister
op de oevers van vergetelheid
steen bezijden alle wegen
zuidzee om de wanhoop te verdrinken
in een sterven zo tijdelijk
en zo behoedzaam.

Zeg haar dat ik haar mond
wens te bewaren, te wonen
in haar gelaat als in mijn eigen huis.

[p. 516]

 

Als zij mij roept vertel haar alles

 

wat je weet, wat je wist, wat je vermoedt.

 

Eens een dag zullen ook de bomen

 

van mij vertellen wanneer ik werd

 

safraanoog van de maan

 

nachtzwaluw van saturnus

 

alles alles maar nooit dat

 

wat zich bergt achter een masker van stro

 

wat een dode vinger krast

 

op muren van kerkhof en bordelen.

 

 

 

Als zij mij roept vertel haar

 

hoe ik leef of hoe ik sterf.

 

Geef haar mijn ogen de verschroeide

 

vleugels van mijn geluid

 

mijn klankloze woorden als maden

 

in het vergeeld portret van mijn gelaat.