De Nieuwe Stem. Jaargang 17

[p. 456]

Rein Bloem
Queeste

voor tristouse

Vervlakt liggen de velden achter ons,
kinderlijk kadaster zonder perspectief.
Kapten het struikgewas, lieten de weg
de weg, wij: baanderheren naar Tintaguel.
Eindweegs verder, nog bij verrassing
snijdt het kasteel zich uit het hout.
Zo staat het voor ogen: vooringenomen,
verloren zonder slag of tegenzet.
Wij binden onze paarden in, zwijgend,
grootmeesters in geen leven maken.
Kom veroveraars, hartsvangers klaar,
het slot nabij: de dame zal geschaakt.
Zonder weerstand sluipen wij binnen,
geen beweging in de lusteloze voorhof.
De inval wordt ons in de schoot geworpen,
maar kou en stilte alleen halen ons in.
Zalen, friezen jachttaferelen, kelders
van ijs, tot evenbeeld ontbonden leven.
Gelijkvloers is niemand, niemand
in de verste verte is geen mens.
Houden wij ons in de hand, als wanhoop
zo onwaardig is, en gaan wij verder.
De wenteltrap komt sneller aan het licht
dan onze bangste dromen het voorspelden.
De burcht te boven, wordt onze opdracht
naar hetzelfde rijk der fabelen verwezen:
Het meisje met de kleine mouwen, nooit
heeft zij in dit leeg domein gespeeld.
Hoog van de toren blazen wij de aftocht;
de velden, wit en zwart, zweven voor ogen.