De Nieuwe Stem. Jaargang 17

Anthonie Donker
[Gedichten]

Gebroken hymne

Een god schiep uit zijn overvloed
de worm, de wesp, de wielewaal
bewerktuigd en onnoemelijk goed
berekend elk naar eigen schaal.

O schepper van de hagedis
op gloeiend witte steen
bedenker van de waaiervis
de reiger op één been.

indien die schepper lachen kon,
en hij schiep zelf de lach,
hoe zou hij lachen als een zon
als hij zijn schepsel zag.

[p. 33]

 

de mier, de hommel en de mug

 

de schildpad in de tuin

 

met honderd jaren op de rug,

 

en in het hemelruim

 

 

 

de regen en de regenboog,

 

het myriadenheir

 

der sterren, voor het ziende oog

 

lichtsein van eeuwen her

 

 

 

en nederbuigend naar de grond

 

aanschouwt het wederom

 

in kleurschakering hel en bont

 

het bloemenperk rondom.

 

 

 

de meeldraad en het stuifmeel en

 

de bloemkroon en het blad

 

het wonder van geheel en deel en

 

ingelegde schat

 

 

 

de bomen menslijker dan bloemen

 

en zo beheerst in staat

 

het leed met lover te verbloemen

 

het rimplig schorsgelaat.

 

 

 

wijzelf alleen in dag en nacht

 

in waak en slaap natuur,

 

nog meegenomen op de kracht

 

van water, aarde en vuur

 

 

 

al wat betoverend bekoorde

 

teveel teveel om uit te spreken

 

- Maar 't andere waarvoor de woorden

 

onwillig op de lippen breken?

 

 

 

hoe werd uit mensenparadijs

 

de kreupele, de bultenaar?

 

wie legde voor het lieflijkst kind

 

het virus der verlamming klaar?

 

 

[p. 34]

 

vanwaar de sloer, de souteneur,

 

de lyncher en de kapo

 

de modderpoel, het mensenmoer

 

van Gepu en Gestapo?

 

 

 

de gaskamers, de kindermoord

 

van Hitler van Herodes

 

de ambtelijk perfecte moord

 

de perfide methodes

 

 

 

de hersenspoeling en de al-

 

gehele mensonteigening

 

de total loss - geen zondeval -

 

van de atoomdooddreiging.

 

 

 

O schepping onuitputtelijk

 

o wankelbare wereld

 

zo schaamteloos verrukkelijk

 

zo hopeloos onthemeld.

Slaap

De slaap is een hemelse voorstaat,
een voorsmaak van ambrozijn,
die de stoffige sterveling doorlaat
naar valleien van niet meer zijn

de geest is gelukkig ontbonden,
de doodstille leden ontdaan,
doodmoede gedachten monden
in een open oceaan

en men is met zichzelve alleen
en met alles ter wereld tezamen,
en drijft door hemelen heen
langs landschappen zonder namen

en ligt eindelijk aangespoeld
aan een onvoorstelbaar strand.
- Maar al wat men nog bedoelt
houdt één klokslag bij de hand.

[p. 35]

Het vroeger ik

Het vroeger ik maakt een boomloze tocht
onteigend door voormalig grondgebied.
Het zoekt zich te herinneren wat het zocht,
het raakt een voorwerp aan, herkent het niet,
en zet nu 't zich geen naam ook meer herinnert
zijn weg voort, vleesloos, vreesloos, ongehinderd.