De Nieuwe Stem. Jaargang 17

[p. 13]

J.C. van Schagen
Zeventig^*

1

het is nu zowat zeventig jaar
dat ik met deze mens ben opgetrokken
een band ongetwijfeld maar niet zonder bezwaar
op den duur moet je toch van zoiets gaan kokken
ik vind hem wel aardig hij is me vertrouwd
ik ken hem van buiten, we zijn even oud
toch denk ik wel eens: als 'k hem nu maar eens wegdeed
al zo lang is er niets dat ik niet van hem afweet
en zó raar kan het lot niet meer met ons spelen
of 't is verdomd
ik weet precies wat er komt
zoiets gaat op den duur wel bijzonder vervelen
het lamme is echter de idioot
als hij nu foutu gaat dan ben ik ook dood
het moet wel, wij beiden, per slot zijn we één persoon
en dat lijkt nu een grapje maar het is doodgewoon
monotoon monotoon monotoon monotoon
er zijn mensen die zeggen: ze zijn onsterfelijk
het is hun gegund, ik blijf liever bederfelijk

* De auteur vierde dezer dagen zijn zeventigste verjaardag.

2

zoals een kikker-eitje in zijn drilletje zit
zit ook de aarde als een zwarte pit
in haar beschermende gelei van sferen
maar wat wil ik hiermee beweren?
ikzelf zit ook zo in een dampkring die beschut
het ding is ongetwijfeld van het grootste nut
ik kan het niet ontberen
toch is het iets dat wel zeer irriteert
dit alverhinderend niet te ontvluchten stuf
deze lakei die ieder tête à tête saboteert
die niet te breken ban, die kinderjuf
ik zou zo graag eens naakt zijn, vrij

[p. 14]

 

van die vervloekte tussenkomst die me borneert

 

de wereld die me zo zeer intrigeert

 

ik kan er maar niet bij

 

bevrijd zou ik dan eindelijk misschien

 

eens zelf wat kunnen zien

 

wèg dan die eeuwige bemoeizucht van mijn dril

 

die altijd weer verklungelt wat ik wil

 

soms is het of ik in haar dik omgeven stik

 

is zij nu mij of ben ik ik?

 

ik weet het wel, het is mijn eigen dampkring, zij is onuitwisbaar

 

te mijner schutse is ze absoluut onmisbaar

 

daarbuiten wacht alleen de dood

 

 

 

maar hoeft zo'n gordel nu zó dik, zó groot?

3

ik word nu nacht op nacht als een pion verschoven
in een vilein en duister spel
een sluw systeem van donkere doolhoven
houdt me gevangen in een eindeloos bestel
van schaduwen die komen en beloven
dat ergens ver een uitweg wacht
en die dan weer vervreemden en ontkomen
en me bedrogen achterlaten voor een wand die oprijst in den nacht
alléén in een verwarde hel van dromen

ik weet het wel, het zand is bijna uitgelopen
wat zal ik dwaselijk nog hopen
van dit vervelend monotoon verraad
dit laf fantoom dat draalt en naamloos in den schemer staat
en oplet of ik nog weer verder geloven wil

ik weiger en houd stil

4

hoe kom ik toch mezelf zo ongelegen?
ben ik het matglas of het oog ervóór

[p. 15]

 

of de gedaanten die daarachter zich bewegen?

 

je ziet ze duidelijk erdóór

 

maar 't vloeit zo weg - er werkt iets tegen

 

ik kan niet bij wat me daarginds geschiedt

 

ik speel een spel en ken de regels niet

 

ik speel het hier en ben toch dáár

 

ik kan het niet aan één draad rijgen

 

soms zeg ik woorden die ik niet herken

 

toch mag ik ze niet zwijgen

 

ik weet dat ik die woorden ben

 

maar ze zijn niet geïnteresseerd

 

ik sta blijkbaar voor hen verkeerd

 

ik word gebruikt en dan ter zij gelegd

 

niet één die op me let - ik heb geen recht

 

er is er geen die me niet koud negeert

 

het komt van dat vervloekte glas

 

er was een tijd dat ik veel echter was

 

maar nu - ik weet niet meer wie ik is en wie niet

 

ik weet niet meer of ik nu hier of dáár geschied

 

waar mijn begin is - waar mijn end

 

wie is dit die ik ben en die me niet herkent?

5

af en toe komt ze

de zwarte vogel buiten

ze tikt aan mijn ruit

wat wil die vogel

waarom tikt ze aan de ruit

wat moet ze van me

ze wil dat ik kom

ze keert nu telkens terug

omdat het tijd is

je moet niet bang zijn

het is een goede vogel

de zwarte vogel

ze tikt aan de ruit