De Nieuwe Stem. Jaargang 16

[p. 356]

⁺ Korban
H.O.^*

Rustig ademt de wereld,
waar is de krijger, de wind,
die met zakdoeken zwaait in het woud
en uit de neus van de bomen wierook snuit?

Maar is de wereld rond,
waarom, Da Vinci, blijft het water liggen?
Hoe moet de mens in het licht van Aldebaran
kaatsen met deze bal?

Het paard loopt over de akker,
zie, over de akker loopt het paard.
De ekster bouwt nauwgezet zijn nest,
hij broedt, hij babbelt, hij zoekt de rotte appel,
nauwgezet bouwt de ekster zijn nest.
De kerken staan in de heupen van het land,
Jezus zit waarlijk overal,
loopt hij niet achter hazen en patrijzen aan,
hij vormt de heesters, bedauwt het gras,
neemt de boerin en laat de meikever vliegen.

Een soldaat staat gehoorzaam achter een haag,
hij handhaaft zijn orde,
met de kogel schiet hij dood,
met de kogel schiet hij dood.
Ook het meisje kent de dwaze gang van het jaar,
de maanden en hun vuur,
vrolijk soms als een korf bijen in haar lijf
kent het meisje de dwaze gang van het jaar.

Vlaanderen, het hoofd in de zoute Noordzee,
de benen in het bloed van Hont en Schelde,

+ Uit ‘Gewapenderhand’, een cyclus uit de bundel De Stier van Buridan.

* H.O. is de militaire afkorting voor handhaving der orde. Het is een oefening waarbij de soldaten zich helemaal gevechtsklaar moeten maken en zich gereed houden om op te breken.

[p. 357]

 

hoe bewaar je de ridders, de monniken,

 

die door het land gaan als Breughel met zijn lust.

 

 

 

Uit dit landschap ontsnapt niemand,

 

ook de dood niet, die er in de boomgaarden werkt

 

en het vlees van onze appels eet.

 

Zeer bedachtzaam voert hij oorlog en vrede.

 

 

 

En 's avonds heeft het westen een rode tong,

 

de engelen braken vuur in de Schelde

 

en warme honing stroomt over onze voeten.

 

Wat doen wij met onze hand

 

in Byzantium, de trotse gouden nacht:

 

daar zijn de klinkers, het Onze Vader uit onze jeugd,

 

ook dat is zo.

 

 

 

Ik handhaaf de orde, de olie,

 

de kaarten, de kruisen, het bloed,

 

mijn bijgeloof.