De Nieuwe Stem. Jaargang 16

Kort bestek

Onze Minister van Buitenwereldse Zaken.

Sinds enkele weken volgt de gehele wereld in spanning de verrichtingen van Nederlands eerste ruimtevaarder Luns. Hoewel deze reeds sedert vele jaren met beide benen van de grond was geraakt, merkte hij pas een paar weken geleden, toen zijn raket boven Amerikaans grondgebied terecht kwam, dat hij zich ergens

[p. 349]

in de stratosfeer bevond.

Voorlopig zweeft de heer Luns nog steeds in de ruimte en passeert afwisselend Nieuw Guinea, Engeland en ons eigen land. Wanneer hij Indonesië voorbijsnelt, verbeeldt hij zich boven Nederlands Indië te zweven. ‘Ik begin nu pas te ontdekken, dat de aarde rond is,’ verklaarde de heer Luns in een speciaal door De Nieuwe Stem verzorgde uitzending vanuit de wereldruimte na zijn elfde omwenteling. ‘Ik kan nu heel scherp de horizon van onze politiek onderscheiden. Vanuit mijn standplaats ziet die horizon er helaas niet oranje maar rood uit. Ik zeg standplaats en niet zitplaats, omdat ik mij sinds enkele dagen in een toestand van gewichtloosheid bevind. Alle voorwerpen die om mij heen lagen, zoals mijn portefeuille en mijn ministerssteek, dwarrelen op het ogenblik ongrijpbaar om mij heen. Ik heb ook het gevoel dat de ministerszetel onder mij is losgeraakt. Na tien jaar het gewicht van de ministeriële verantwoordelijkheid te hebben getorst is dit zo maar gewichtloos in de lucht zweven een heerlijk gevoel. Ik hoef niet eens mijn been stijf te houden. Mijn enige zorg is, dat ik ooit weer met beide benen op de grond kom. Daarvoor schijnen onze technici nog geen oplossing te hebben gevonden. Mijn lichamelijke toestand is overigens uitstekend en ik kan het, als alles zo blijft, nog wel tien jaar hier uithouden.

Op het ogenblik bevind ik mij boven de Vogelkop. Laat Toxopeus weten, dat ik van hier uit geen enkele Papoea kan zien, die aansluiting bij Indonesië wenst.’

W.F.W.

Valse munters!

‘Het grootste valse-muntersproces sedert de Tweede Wereldoorlog!’ Dit is dan de kop boven het verslag dat Het Vrije Volk geeft van het proces te Osnabrück, waarin een aantal handlangers van het F.L.N. terecht staat. De suggestie van onvervalste misdadigheid is duidelijk. En dus ook: de politiek, het ethos ener verzetsbeweging staan hier buiten. Te recht?

Het gaat hier in ieder geval kennelijk om een voor-

[p. 350]

proefje voor de Nederlandse lezers. Immers ook hun wacht nog het verslag van een eigen Nederlandse F.L.N.-affaire, pardon: vervalsingszaak. Zij wachten ondertussen al tien maanden op dat verslag.

Juist toen de elfde maand van het voorarrest inging is de minister van Justitie een adres aangeboden, dat op bespoediging der zaak aandringt. Er wordt in dat adres gewaagd van een gevangenschap, die doet denken aan de administratieve gevangenhouding, welke past in het kader van de Franse politiek t.a.v. Algerije. Betekent dat nu, dat de ondertekenaars twijfelen aan de onafhankelijkheid van de Nederlandse rechtbank? Geenszins - maar wel, dat hij, in een te waarderen behoefte om de uiterste zorgvuldigheid in de rechtsbedeling toe te passen, zich mede tracht te baseren op gegevens, die uit Frankrijk dienen te komen en - welker komst uitzonderlijk traag verloopt.

Dat betekent, dat in een behoefte om de politiek buiten de deur te houden, deze juist wordt geïntroduceerd. Ze is nu eenmaal in zake als deze onontkoombaar - ondanks de koppen der politieke kranten.

F.J.

Politiek Voor De Adolescenten: P.v.d.A. en Politei A.

Politeia is stout. Het was de laatste jaren aldoor al stout. Maar nu weet de hele buurt het: ze krijgt geen zakgeld meer en ze mag niet meer in huis komen.

Het is met haar ontwikkeling mis. ‘Naar binnen en naar buiten.’ Dat is tenminste meegedeeld door de verontruste familie v.d.A. Het is jammer, dat we niet weten wat er eigenlijk aan schortte. Maar het praatje van de buren zal wel juist zijn: dat ze zich afgaf met Belgische en Algerijnse jongens en dat ze geeneens een tactisch atoomspelletje met de soldaatjes uit de eigen straat wilde spelen.

Nu zijn dan dus de vaderlijke handen van haar afgetrokken, en iedereen mag gniffelend zien, hoe ze, aan de goot overgeleverd, daar steeds meer in verzinken zal.

Gniffelend, en in het besef van eigen braafheid, en

[p. 351]

vol afschuw voor ‘de revolutionnairen van eergisteren’.

Waar kwamen ze ook alweer vandaan die oude revolutionnairen? O ja, juist. Uit de goot.

F.J.