De Nieuwe Stem. Jaargang 16

[p. 344]

B. van Delfshaven
De nieuwe wapens van het staatshoofd
(Vrij naar H.C. Andersen)

Er was eens een minister-president die zo verbazend veel van mooie nieuwe wapens hield, dat hij al het geld uitgaf om zijn land sterk te maken. Hij gaf niets om kleren, niets om de komedie of een cocktailparty, behalve wanneer hij zijn privé-collectie oorlogsspeelgoed kon laten kijken.

In het kleine land waar hij regeerde, ging het vrolijk toe; iedere dag kwamen er veel vreemdelingen vanover de grens en het toerisme bloeide. Eens kwamen er twee bedriegers die zich voor beschermers van het volk uitgaven en zeiden dat ze de prachtigste schuilkelders konden maken die men zich maar wensen kon. Niet alleen zouden ze volkomen veilig tegen zelfs de grootste bommen zijn, maar ze zouden zelfs de wonderbaarlijke eigenschap bezitten dat zij onzichtbaar waren voor iedereen die niet deugde voor zijn betrekking of ongeoorloofd dom was.

‘Dat zouden nog eens heerlijke schuilkelders zijn’ dacht de minister-president die het goed met zijn volk meende, ‘als ik die had, zou ik in de volgende oorlog erachter kunnen komen welke mensen in mijn land niet deugen voor hun betrekking, want die zullen dan vanzelf vernietigd worden, en de knappen houd ik over! Ja, die schuilkelders moeten dadelijk gebouwd worden!’ En hij gaf de twee bedriegers een heleboel geld in handen om aan hun werk te kunnen beginnen.

Zij schakelden dan ook vele firma's in en deden of zij heel hard werkten aan hun operatie Veiligheid. Er kwam welvaart in het land, want zeer veel grond moest moeizaam worden verzet, maar de kelders kwamen niet, want nu eens bleek de bodem al te drassig, dan weer was het plan verkeerd. Of er lekte iets uit dat eigenlijk geheim had moeten blijven, en dan werden de gegraven putten weer dichtgegooid. En altijd

[p. 345]

door vroegen de twee bunkerbouwers geld, dat staken zij in hun eigen zak, en ze lieten het volk graven en sjouwen van het ene gat naar het andere, tot laat in de nacht.

‘Nu zou ik toch wel eens willen weten hoe ver zij zijn met de schuilkelders’ dacht de minister-president na een minder gepaste vraag van een paar volksvertegenwoordigers, maar hij werd toch wel een beetje benauwd bij de gedachte dat degeen die dom was of niet geschikt voor zijn betrekking het niet zien kon. Nu geloofde hij wel dat hij voor zichzelf niet bang hoefde te zijn, maar hij wou toch eerst iemand sturen om te zien hoe het ermee stond. ‘Ik zal mijn brave minister van defensie sturen’ dacht hij, ‘hij kan het best zien hoe de schuilkelders eruit zien, want hij heeft verstand, en niemand past zo goed voor zijn betrekking als hij.’

Zo ging dan de brave minister van oorlog naar de bouwput waar de twee bedriegers tussen bulldozers en draglines juist de grondwaterstand peilden. ‘Goede hemel!’ dacht de man, en hij spalkte zijn ogen wijd open, ‘ik zie niets!’ Maar hij zei het niet.

De twee bedriegers verzochten hem dichterbij te komen en vroegen of het geen mooie bunker was die zich onder het water bevond. Ze wezen in de diepte, en de arme minister stond nog maar steeds met zijn ogen wijd opengespalkt, maar hij kon niets zien, want er was niets, behalve modder.

‘O jé’ dacht hij, ‘zou ik misschien dom zijn, dat had ik nooit gedacht, en dat mag ook geen mens weten. Dan zou al het geld in het water zijn gesmeten. Nee, 't gaat niet aan om te zeggen dat ik niets zie.’

‘Nu, zegt u er niets van?’ zei een van de bedriegers.

‘O, het is uitstekend, werkelijk voortreffelijk’ zei de minister, ‘al dat beton en die bedrijvigheid...’ Hij wilde salueren, maar bedacht dat hij in bureer was. ‘Ik zal de minister-president en de regering mededelen dat wij ver bij onze bondgenoten voor zijn.’

‘Nu, dat doet ons plezier’ zeiden de bedriegers beiden, en ze vertelden dat ze zeer ervaren waren in het bunkerbouwen, al geschiedde dat vroeger primitief en veel te zichtbaar. Ze noemden al de voordelen van le-

[p. 346]

ven in de grond, en dat deze wal van zwaar beton gemengd met lood bescherming tegen hitte, luchtdruk en duizendjarige straling bood. De minister luisterde goed om het juist zo te kunnen oververtellen als hij de legerleiding zag, en hij zei het ook zo tegen het staatshoofd.

De bedriegers vroegen nu nog meer geld en de belasting werd verhoogd. Ze staken alles in hun eigen zak en door de generaals werd burgerdienstwacht ingesteld voor ieder die soldaat geweest was. Er kwam geen schuilkelder in de grond, maar zoals vroeger gingen de bedriegers door met pompen, putten graven en weer dichtplempen. Het scheen of reuzenmollen door het hele lage landje woelden en de kranten schreven trots dat de oorlog nu toch echt niet erg meer was.

Nu wilde de minister-president het zelf toch ook eens zien terwijl het werk nog in uitvoering was, en met een hele schaar van uitgelezen mannen: parlementsleden, ministers, waaronder ook de minister van defensie die er al eerder was geweest, ging hij naar de twee slimme bedriegers die nog altijd aan het bouwen waren, maar altijd zonder cement.

‘Is het niet magnifiek?’ zei de brave minister van defensie, ‘ziet eens, mijne heren, wat een grond verzet is, wat een constructies. Een volk dat leeft, bouwt aan zijn toekomst, nietwaar?’ en hij wees naar de grond en naar het water in een diepe put, want hij dacht dat de anderen daar zeker het beton wel konden zien.

‘Wat nu?’ dacht de minister-president, ‘ik zie niets! Dat is verschrikkelijk. Ben ik dom? Deug ik niet voor staatshoofd? Dat is het vreselijkste wat mij zou kunnen overkomen!’

‘Ja, ja, dat is uitstekend’ zei de minister-president, daarmee kan ik ten volle mijn instemming betuigen.’ En hij knikte tevreden naar een dode mol die op het water dreef en keek naar het omringend land dat reeds onteigend was. Hij wou niet zeggen dat hij in 't geheel niets zag. En zijn gevolg van excellenties keek en keek, maar ze konden er ook niet meer uit maken dan een dode mol en modder, maar toch riepen ze net als hun regeringsleider: ‘O, dat is uitstekend, dat is voortref-

[p. 347]

felijk!’ en ze rieden hem aan zelf een proef te nemen met zijn allernieuwste wapens om die prachtige schuilkelders te proberen, op de dag van de arbeid die aanstaande was.

‘We leven vrij, we leven blij’ ging het van mond tot mond en allemaal waren ze er innig mee in hun schik. De minister droeg allebei de bedriegers voor de hoogste militaire orde voor en gaf hun de erefunctie van regeringsadviseurs, in de rang van generaal-titulair.

De hele nacht vòòr de 1 mei-dag waren de bedriegers in de weer met grote schijnwerpers en nachtploegen. Men kon zien dat zij werk hadden om de laatste bunker klaar te krijgen en het land weer vlak en groen, onzichtbaar alles, ook vanuit de lucht. Een congres commissie zelfs van de allergrootste mogendheid kwam als een vriend in de nacht op haar inspectiereis haar goedkeuring betuigen. En eindelijk brak dan de langverbeide feestdag aan: vroeg in de morgen reeds begaf het staatshoofd zich met zijn ministers, kamerleden, en genodigden onder het volk, dat met gepaste liederen van strijd en arbeid achter zijn vertegenwoordigers aanliep. En ieder zei: ‘Wat zijn die nieuwe schuilkelders voortreffelijk, zo diep onder de grond, zo veilig...’. Niemand wou laten merken dat hij niets zag, want dan zouden ze niet gedeugd hebben voor hun betrekking of erg dom zijn. Met geen van zijn regeringsdaden had de minister-president ooit zo'n succes gehad.

‘Maar er is toch niets’ zei een klein kind, toen de aalmoezenier zijn zegen gaf. ‘Hoor de stem van de onschuld’ zeiden de journalisten. En de een fluisterde tegen de ander, wat het kind gezegd had: ‘Er is toch niets’ zegt een klein kind, ‘er is immers niets!’

‘MAAR ER IS IMMERS NIETS!’ riep eindelijk het hele volk, en het vond weerklank bij de minister-president, want het leek hem dat ze eigenlijk gelijk hadden. Maar hij dacht: ‘Toch moet dit militair geheim blijven, anders wordt het volk oproerig’ en hij knikte nog trotser naar de journalisten en de enkele kamerleden van de oppositie, en die keken op hun beurt naar het groene land dat daar nog net zo weerloos lag onder de blauwe hemel als tevoren.