De Nieuwe Stem. Jaargang 16

[p. 317]

C.J. Huizinga
Avond

Haast hebben dag en regen afgedaan.
Een kleurloos schijnsel langs de onderkant
van wolken in een continent gestrand
vervloeit als vloedlijn na het ondergaan.

De laatste dingen blijven doodstil staan
in de steeds geler naschijn van licht zand.
Zij bloeien purperkleurig, diepverbrand,
en nemen een fatale scherpte aan.

Terwijl de nacht zijn handen openvouwt,
omsluit de schemering dit kleine raam
waarachter elke vorm al is verflauwd.

Ook zie ik dan mijzelf niet meer, maar schaam
me omdat ik eerst nu, te laat erken
dat ik niet groter dan mijn wereld ben.

Afscheid

De radio neuriet een strijkkwartet

m'n kamer in. Een schemerlamp

heeft overal de matte glans

van mijn vermoeidheid afgezet.

Heb ik de boeken al vaarwel

gezegd? Van hun kant geen verwijt

om dit gebaar, bij mij geen spijt -

elk woord is nog te veel, te fel

voor dit reeds lang gescheiden zijn.

Zo ben ik alles te verwant

in eenzaamheid, dan dat mijn hand

zou wuiven naar wie achterblijft.

[p. 318]

Zondagmorgen

De grijze hemel sluit een ongeboren
wereld in van diepversteende wouden
waarin de stilte van het oervertrouwde
zich voortplant met onzichtbaar kleine sporen.

In nevelflarden gaat dit beeld verloren
als een luchtspiegeling. Tegen het koude
licht trekt zich de nacht tussen de oude
ommuringen terug tot aan de toren
in mijn geboortestad, op zondagmorgen.

Nog lig ik in de moederschoot geborgen
terwijl de moedeloosheid tree na tree
naar boven kruipt.

Tot over land en zee

de klokken luiden; maar waarom, voor wie?
car le dimanche les enfants s'ennuient.