De Nieuwe Stem. Jaargang 16

[p. 88]

Wanda Maya⁺
De boom

De boom buigt zich, zwarte hanekam
over 't steen van
de binnenplaats.

De kat richt zich op, een kreet
scheurt rauw het
smetteloos laken-wit.

De maan komt traag, dekt het leven af
met een waaier
zilverstof.

+ Uit de bundel Etappe, te verschijnen bij uitgeverij De Beuk.
Wanda Maya is van poolse origine. Zij nam van 1939 af deel aan het ondergronds verzet tegen de duitse bezetting. Werd gevangen genomen en vestigde zich na de bevrijding te Parijs. Ontving aldaar een toneel-opleiding en speelde vervolgens bij enkele gezelschappen. Treedt momenteel nog alleen op voor radio en t.v. en in films.
Tekeningen van haar hand werden tentoongesteld in Cabris, Lille, Parijs en New York.
Debuteerde als dichteres met een bundel verzetspoëzie, getiteld Po cisze, wolnosci (Stilte der Vrijheid) in de illegale poolse pers. Haar franse verzen werden nog niet eerder gepubliceerd. Van haar proza werden verscheidene korte stukken door haarzelf voor de radio voorgedragen, zoals Au seuil de la nuit. Het verhaal Je porte en moi les âmes des bêtes mortes ging voor het eerst in een nederlandse vertaling voor de radio en wel in een voordracht door Ellen Vogel voor de AVRO in 1959.

De rivier

De eeuwige rivier ademt
sombere ochtendnevel.

- Weemoed -

Onder de brug met het blanke beeld
drijft het hart van een verliefde vrouw
in een tabaksdoos heen.

- Liefde -

Tranen versluieren mijn blik;
de rivier verliest zich in de lucht,
de kaden zinken
in het niet.

- Vergetelheid -

[p. 89]

Een oude goudsmid

In de klepel van een klok
klopt het hart van de balans
waar zich zonder einde meten
de diepe safieren van de zee
met de schittering van de zon

In de klepel van een klok
wiegt een palm zijn blaren
naar de witte manestralen
naar de ebbenzwarte golven
gedekt op de horizon

In de klepel van een klok
slingert het ivoor
van de grote olifant
gehouwen uit wijsheid en dromen
uit de tijd dat de wereld begon

In de klepel van een klok
spiegelen de borsten
en de staart van de sirene
van haar ogen het smaragd
in een golf verdronken

In de klepel van een klok
knikkebolt het hoofd
van de oude moede goudsmid
uit verstomde handen rollen
de juwelen - hij dommelt in

[p. 90]

De weerhaan

In de smalle straten van een sombere stad
schoof de schaduw der huizen onder de ramen langs
en verstijfde plots tot een grillige schim

Op de torenspits van de witte kerk
kraaide de haan
zijn knarsende vleugels ten hemel stuwend

- te zwaar -
hij sprong neer in de straten
sloeg met zijn snavel op de donkere luiken

De weerhaan
wekte zo

- de mensen - de vogels - de kruiden

(vertaling: H.P. Plantenga)