De Nieuwe Stem. Jaargang 15

[p. 676]

Catharina van der Linden
Eenzaam¹

stilstaan nu
in braakland eenzaamheid
de takken gekapt
boomvorm onbeleden.
herinneren is ruisen
aan knots van stilte.
kou hangt om
de grond is witgezwegen.
in huid van liefde
staat hunkering geplant.
op het papierdun stolvlies
langs de ademkant van tijd
leest zelfs geen blinde
de afdruk van tien vingers
vruchtbaarheid
meer af.
een ruiger schrift
zal de winterakker
kerven breken.
verloren zwijg ik in
de leeggerooide grond
een kleine verse groef.

1 Uit de bundel het pijnboomzaad die dit najaar bij Querido verschijnt.

[p. 677]

Als een zaad

begraaf mij als een zaad
ik blijf het onkruid in
uw hoofdelijke akker.
ik spruit een wildernis van groen
in uw zwijgtuin.
uw schoongeharkte denken
trekt geen paden meer
waar ik in u
mijn woeste groei begin.
met duizend kleine wortels sla
ik mij in u vast.
ge kunt mij niet
uit uw nabijheid weren.
want in uw achtergrond
ligt vruchtbaarheid
voor mijn losbollig zaad.

Grazige weide

ik spring te zijnertijd
volledig in u open.
dan weet ge pas
wat ik uw grond heb aangedaan.
begroeid begrast
ziet ge uzelf een malse wei
en komt door halmengroen
op kindervoeten
(een ander in uw eigen tuin)
in blijheid aangelopen.
ternauwernood herkent ge mij
waar ik een lachend land
vol springzaad
door uw dagen lig.
gij ligt mij
in uw tweede jongzijn
voorjaarsachtig open.