De Nieuwe Stem. Jaargang 15

[p. 637]

Jan Schepens
Nocturnes XXXI

De nacht: een opengaan van horizonnen.
't Verleden is vergeten en voorbij.
Aloude weeën werden overwonnen
En wat zal komen murmelt stil in mij.

De wereld rust en moet zich voorbereiden
Om op te staan met nieuwe kracht en moed.
Uit nederlagen groeit een jonger strijden,
Een rood verlangen sterkt het slapend bloed.

Gesloten ogen: bloemen toegeloken.
Ontspannen handen die vergeten zijn
Waartoe zij dienen. In zichzelf gedoken,
Verbeidt het leven nieuwe zonneschijn.

Geen vertikale wetten, noch geboden.
In rustige horizontale staat
Liggen de levenden, zoals de doden.

Opstaan en opstanding, o Dood en Daad.

[p. 638]

Nocturnes XXXIX

De duikelsprong in ijle lucht:
Een hemelsteen slaat op de vlucht.
De meteoor suist daar voorbij.
Opstand en waan. Is hij nu vrij?

De hemelen verroeren niet.
Waarom? Omdat een ster verschiet?
De rest blijft schoon in evenwicht.

Er viel een sprankel vurig licht.
Een spoor, een flits. Alweer vergeten.
Er is geen rouw bij de planeten.

Een wanhoopskreet in het heelal,
Een misverstand, een plotse val,
Een schilfer noodlot daar omhoog,
Een veel te snel getrokken boog,
Een kras van vuur over de rug
Van 't diepe blauw, een hemelbrug
Die een sekunde slechts bestaat
En dan de ruimte weer verlaat.

Afwezigheid, Sereniteit.
Het vuur is zijn bezieling kwijt.

Eén vers van 't heelalieke lied
Sprong uit de maat en slaagde niet.

Eén lichaam wankelde in nood:
Nieuw leven toewaarts, of de dood...