De Nieuwe Stem. Jaargang 15

[p. 627]

J.B. Charles
Het bewijs dat er geen duivels zijn

‘Ik kan bewijzen’ zei het meisje, ‘dat er geen duivels zijn. Komt u maar mee.’

Elborg sloeg de laatste droppel uit zijn glas achterover en kwam toen onwillig overeind. Als het alleen uit beleefdheid had moeten zijn was hij waarschijnlijk nog blijven zitten, maar hij was wel nieuwsgierig. Er zou dus klaarblijkelijk iets worden vertóónd. En hij moest langzamerhand toch de tocht naar boven beginnen. Toen hij bij de deur was stond het meisje al bij de hoek van het huis, ze wenkte hem ongeduldig.

‘Hier is het.’

Meteen was ze verdwenen.

Toen Elborg óók de hoek om kwam zag hij haar staan kijken naar de gevel van het huis. Er was een muurschildering, zag hij, toen hij dichterbij kwam. Er valt geen licht op, dit is de noordkant, dacht hij; een beetje noord-oost. Dat is de oorzaak dat die kleuren zo fris zijn, want het is al een oud geval.

Er lag een man op een praalbed. Het praalbed was een doodsbed. Een gebloemde deken lag in plooien over hem heen. Hij hield zijn handen keurig boven het dek. Op zijn borst stond een lelijk klein nakend vermiljoenrood mannetje, met een blinkend wit scherp gebit en met diereklauwen. Geen bokkepoten, maar evengoed was het een duivel. Hij prikte met een grote vork die hij in de ene hand had in het gezicht van de dode man en hield in de andere hand triumfantelijk een klein, naakt evenbeeldje van de dode als een vis omhoog. Dat was de ziel, die hij kennelijk net had gevangen. Een groep mooie vrouwen stond op de achtergrond dodelijk verschrikt toe te kijken. Een vreemd geval dacht Elborg, waar zou dit huis deze voorstelling aan verdiend hebben?

‘Ziet u al wat ik bedoel?’ vroeg het meisje benieuwd.

‘Dat er geen duivels zijn? Integendeel, ik zie zelfs een duivel vlak voor me!’

[p. 628]

‘Dan moet u beter nadenken. Wat leest u op zijn gezicht?’

‘Een smoel noem ik dat. Duivels plezier!’

‘Juist, duivels plezier. U bent er nog niet, ik zal u helpen. Wat worden mensen die goed hebben geleefd en zalig sterven?’

Elborg voelde zich weerspannig worden en zweeg geprikkeld.

‘Engelen, nietwaar? En slechte mensen zouden duivels worden. Voor straf. Maar kijk nu naar dat onbeschaamde mannetje.’

Elborg richtte zijn blik op het geslachtsdeel van het monstertje. Een mànnetje was het, inderdaad.

‘Kijk es naar dat onbeschaamde mannetje: het heeft machtig veel plezier in zijn satanswerk. Aha, plezier. Plezier voor stràf?! Hij zal als straf voor zijn slechte leven een eeuwigheid van plezier ingaan? Dat is een contradictio in terminis! Ergo: duivels kunnen niet bestaan. Quod erat demonstrandum.’

‘Jawel,’ zei Elborg, nu helemaal gewonnen, ‘er zit één duivels klein slimmigheidje in de onderstelde, maar ik voel verder alles voor je bewijs. Kom, laten wij dus slècht gaan doen samen.’

Maar zelden had hij zo snel spijt gehad van zijn woorden. Het meisje verstrakte en uit haar ogen scheen een boos licht - niet teleurgesteld of verdrietig maar regelrecht kwaadaardig en minachtend. Zij keerde zich op één hak om en verdween weer om de hoek van het huis.

Toen hij haar volgde kon hij net de kralen gordijnen van de deur achter haar zien wervelen. Zij was weg.

‘Au revoir!’ riep hij luid en nog eens: ‘au revoir!’ Maar er klonk geen antwoord. En hij had zijn rugzak nog binnen liggen. Hij ging er dus maar achteraan. Hij scheidde het gordijn met een zwemgebaar en stapte kordaat uit het exploderende daglicht het donkere huis in.

‘Marietta, ik wil betalen en moet mijn rugzak pakken!’ En toen uit de schemering geen geluid antwoordde voegde hij daar aan toe ‘en ik vraag vergeving.’ Zij stond al bijna weer naast hem.

[p. 629]

‘Hier is uw rekening’ zei ze.

‘Zie je nou wel dat er toch een duivel is?’ Hij zei het half spijtig, half spottend.

‘Nee’ zei zij, ‘de duivel bestaat niet. De wereld is mooi. Alles is fijn. En dat zou hij niet dulden als hij bestond!’

Ze kwamen samen weer buiten. Kijk, de zelfde zon als zonet, dacht Elborg, en toch is hij mij nu meer genegen. Maar tegen Marietta zei hij: ‘Niet alles is mooi. Ja, alles is fijn, maar fijn en mooi zijn maar één kant van alle dingen. Er is altijd ook een andere kant. Dat is die van de duivel. Jij bent een mooi meisje, een heel mooi stuk jonge vrouw, maar weet je wel dat ook jij van binnen een pas geslacht varken bent?’

‘U bent mij er een!’

‘Een natrood, warmdampend, pas geslacht varken.’

‘U hoeft mij niet te beledigen!’

‘Liefje, liefje, dat bedoel ik ook niet, maar wij allemaal, hoe mooi wij ook zijn, wij zijn aangevreten. Er zitten hele wormgangen door onze mooie stevige lijven, wormkanalen met verrukkelijke openingen en deerniswekkende uitgangen.’

Hij had geen goed woord voor deerniswekkend en maakte er ‘miserabel’ van, toen weer iets als deerniswekkend, zij begreep het toch niet. De overgang van het abattoir naar de wormstekigheid was ook wel wat abrupt. Uit een plotselinge verlegenheid ging hij opeens voort: ‘Je mond bijvoorbeeld! En entree zo prachtig als geen Grand Hotel een hall heeft, mensenhanden kunnen dat niet maken, niet eens bedenken, doe je mond eens open liefje’ - ze voldeed aarzelend aan zijn verzoek - ‘kijk es wat een pracht van een gebit en dat levendige vochtige rode van... kijk die tong!’ - zij stond nu met het hoofd achterover en de mond zo wijd mogelijk open - ‘kom, doe maar weer dicht.’ Hij moest opeens zijn lachen inhouden en een jeukend gevoel spreidde zich van de beide oksels uit over rug en borst.

‘U bent geloof ik getikt,’ zei Marietta nu pruilend, en misschien wel helemaal niet aardig en u mag mij niet tutoyeren.’

[p. 630]

‘Wijs je mij de weg naar boven?’

‘Wil ik met u meegaan? Een eindje?’

Ondertussen stonden zij al op de bergweg. Elborg hield haar tegen.

‘Het spijt me, het spijt me heel erg, maar nee, toch maar niet. Alleen, als ik terug kom, dan zal ik je direkt opzoeken en vinden zal ik je ook. En dan zal ik wèl aardig voor je zijn. Geef mij een kus.’

‘Als ik gek was. Adieu, ga dan nu maar.’

Hij raapte zijn rugzak van de grond en zwaaide er zijn ene schouder in. Hij stak zijn andere arm door en zocht het goede evenwicht.

‘Adieu, dus geen kus?’

‘Zult u oppassen? En luister eens!’

Zij ademde daarbij opeens heel snel.

‘Kom terug’ fluisterde zij. En zij keerde zich om en verdween voor de zoveelste keer om de hoek van het huis.