De Nieuwe Stem. Jaargang 15

[p. 519]

J.M. Romein
Het onuitsprekelijke uitgesproken

Het octobernummer van ‘Orbis Terrarum’, orgaan van de Nederlandse Studentenvereniging voor Wereldrechtsorde, zouden wij in zijn geheel met nadruk onder de aandacht van onze lezers willen brengen.

Dat geldt in het bijzonder voor de eerste twee artikelen, het eerste over Zuid-, het tweede over Eurafrika, respectievelijk van de hand van de heren K.L. Roskam en J. van den Doel. Maar het geldt zeer in het bijzonder voor een ‘document humain’ of ‘inhumain’, dat ons wordt voorgelegd door Mr. Th.C. van Boven in een ‘Open Brief’ aan de organisatie en dat wij zo belangrijk achten dat wij het hierbij afdrukken ofschoon het in Nederland nu reeds tweemaal gepubliceerd is: het eerst ‘In de Waagschaal’ van 10 mei van dit jaar. Wij doen het voor de derde keer, omdat het nodig is, maar niet zonder schaamte overigens dat het mogelijk is dat er mensen zijn die dit mensen aandoen.

Het is het verslag van de martelingen van een Algerijnse studente, Benane Mahfoed, door Parijse politierekels aangedaan en door haarzelf te boek gesteld.

‘Ik ben 4 december 1958 gearresteerd. Men bracht mij naar het politiebureau van Parijs 14, en vervolgens in een Peugeot 203 naar het gebouw van de veiligheidsdienst, in de Rue de Saussaies. Daar stonden meteen zes mannen klaar om mij te verhoren. Het eerste verhoor werd begeleid door stompen en slagen in het gezicht. Toen de nacht viel, kleedden ze me naakt uit en boeiden mijn voeten en mijn polsen. Toen staken ze onder de gewrichten van mijn armen en onder mijn knieën een aluminium buis van ongeveer twee meter lengte en tien centimeter doorsnee. Zo hingen ze mij aan de uiteinden van twee tafels, het hoofd omlaag en de benen omhoog.

Op dat tijdstip kwam er een inspecteur binnen, een breedgeschouderde man, kaal, ongeveer 1,65 meter lang, geboortig uit Sousse in Tunesië. Hij droeg een

[p. 520]

electrisch apparaat dat hij op een tafel zette. Aan dat apparaat zat een lange electrische draad, die hij eerst aan mijn heupen bevestigde en daarna aan andere lichaamsdelen. Ik gilde van pijn die de stroom door mijn lichaam verwekte. Maar de inspecteur stopte een grote prop lappen in mijn mond zodat ik geen geluid meer kon geven. Toch verzette ik mij nog, tot ik het bewustzijn verloor, toen hij de electrische draad in mijn vrouwelijkheid bracht. De politieman bracht me weer bij door wat druppels in mijn neus te gieten. Toen begon de voorstelling opnieuw tot ik weer buiten kennis raakte; dat herhaalde zich een aantal malen. Toen ze zagen dat hun pogingen ijdel waren en ze niets van mij los kregen, plaatsten ze me op de vloer en goten water over mijn hele lichaam. Weer zetten ze mijn lichaam onder stroom, maar ditmaal veel sterker dan de vorige keren. Het duurde niet lang of ik viel weer flauw.

Laat in de nacht bevolen ze me om mij aan te kleden, hoewel ik nauwelijks meer op mijn benen kon staan. Ze deden mij handboeien aan en een blinddoek voor. Daarop wierpen ze me als een wrak in een auto. Die reed een minuut of twintig, dertig en stopte toen. Ze haalden me uit de wagen. Ik weet niet waar ze me heenbrachten. Ik heb alleen een inspecteur tegen een chauffeur horen zeggen, dat hij langs Saint Ouen moest rijden. Ze duwden me een trap op, naar de vierde of vijfde verdieping. Ik had nog altijd lappen voor mijn ogen en mijn hoofd bonkte voortdurend tegen de muren want de trappen waren heel smal.

Toen we er waren, namen ze de handboeien en de doek weg, en zes of acht politiemannen stortten zich op mij, lieten een hagel van stompen op mij neerkomen, trapten mij tegen het achterlijf, sloegen me in het gezicht, kneusden mijn vingers, trapten met hun hakken op mijn voeten. Daarop wierpen ze mij op een houten bank. Ze boeiden mijn handen achter mijn rug vast, maar met doeken, vermoedelijk opdat ieder spoor spoedig zou verdwijnen. Mijn hoofd hing over de ene rand van de bank. Daaronder stond een teil van vijftig centimeter doorsnee gevuld met water. Toen tilden ze het andere eind van de bank op, zodat mijn hoofd helemaal in het water hing. Ik verweerde mij. Ik pro-

[p. 521]

beerde te schreeuwen; maar vergeefs. Ik stikte letterlijk. Al gauw was mijn buik vol water. Ik moest overgeven en braakte in de teil. Mijn braaksel vermengde zich met het water tot een slijmerig kleverig geheel. Ondanks mijn bovenmenselijke pogingen om mijn mond gesloten te houden, moest ik wel liters van dit weerzinwekkende en vuile vocht drinken. Eén inspecteur was de meest sadistische van allen; hij bekroonde deze afschuwelijke behandeling door in de teil te gaan urineren, terwijl ze mijn hoofd daar telkens weer in onderdompelden. Ik was geheel onmachtig om mijn hoofd uit het water op te trekken. Zodoende was ik genoodzaakt om de vernedering te ondergaan, dit afschuwelijk mengsel van vuil water, braaksel en urine in te slokken.

Deze behandeling werd in de loop van een uur meerdere malen toegepast. Mijn ingewanden, mijn borst, mijn hoofd en mijn oren schenen op het punt te barsten. Eindelijk maakten ze mij los van die bank en trokken mijn kleren uit. Toen begonnen de martelingen met de electroden opnieuw. Dat duurde tot vier of vijf uur in de morgen. Weer werd een lap voor mijn ogen gebonden, en de boeien om mijn polsen gedaan. Zo brachten ze me terug naar de Rue de Saussaies. Daar maakten ze de boeien vast aan de buis van de verwarming, zodat ik overeind moest blijven staan tot een uur of elf. Toen mocht ik eindelijk gaan zitten. Gedurende de volgende dagen werd ik elke nacht weer verhoord, op dezelfde manier als tevoren.

De negende dag kreeg ik een verschrikkelijke trap in mijn buik. Mijn pijnen waren ontzettend. Op een draagbaar werd ik uit het gebouw van de veiligheidsdienst weggebracht naar het Hotel-Dieu. Daar kwam de rechtercommissaris eindelijk naar mij kijken. Aldus ben ik “verhoord” door de inspecteurs van de veiligheidsdienst onder het welwillend oog van Wybot.

Nog altijd op een draagbaar vervoerden ze mij tenslotte van Hotel-Dieu naar de gevangenis van Fresnes. Ik was er zo slecht aan toe, dat ik de eerste dag niets kon eten en de eerste nacht niet heb geslapen. Het was zo erg, dat ik daarna naar de ziekenzaal van de gevangenis ben gebracht.’

[p. 522]

Aldus getuigd door Benane Mahfoed in de gevangenis te Fresnes, thans ‘normaal’ in voorarrest.

Wat ons nog mèèr trof dan de martelingen zelf - want, helaas, men moet zeggen dat alle polities ter wereld dergelijke sadisten in hun rijen hebben en dat zij onder bepaalde omstandigheden overal de kans krijgen zich zo te gedragen -, wat ons nog méér trof dan de onmenselijke redeloosheid van haar kwelduivels is de triomf van de menselijke redelijkheid in hun slachtoffer. Zó nauwkeurig blijven waarnemen onder zoveel pijn en vernedering zou men bovenmenselijk willen noemen, indien men daarmee dat wonderlijke wezen: mens, dat ook hiertoe in staat bleek niet te kort zou doen.