De Nieuwe Stem. Jaargang 15

[p. 265]

Jan Schepens

Nocturne XXXIV

Ik ken de reuken van mijn stad.
Ik kan ze moeilijk nog ontwijken:
De lucht vol rook, en roet op 't pad,
En de riolen die verslijken,
Moeras en poespas, zuur en nat,
Op de kanalen stank van lijken;
En in de stegen, wat de kat
Niet doen mag in het huis der rijken.

Kent gij de geuren van de nacht?
Er is een algemeen verpozen,
Een rust die op vernieuwing wacht.
De maan strooit massa's gele rozen
Over de wereld die nu smacht
Naar zuiverheid en reine osmose.
Grond, lucht en water spreken zacht
De taal van hun metempsychose.

Laat nu de geuren van uw haar
Over mijn huid gaan, mijn ideeën.
Uw mond spreekt koelte wonderbaar
En stuifmeeltaal van orchideeën.
En onze liefde voor elkaar:
Een golfstroom onder kille zeeën,
Een wereld los van elk gevaar,
Een toverbos met geur van feeën.

[p. 266]

Nocturne XXXV

Ik was heel laat gekomen
En God nog niet verschenen.
Reeds waren vele dromen
Met hun geheim verdwenen.

Ik hoorde musiceren
In deze nacht zo diep.
Ik kon niet wederkeren,
Daar heel de wereld sliep.

De maan hing in de kruinen
Van bomen, vol verdriet.
De nachtelijke tuinen
Verinnigden mijn lied.

O stonde van geloven,
Moment van diep fluweel.
Ik hees mijn pijn naar boven,
Een juichen in mijn keel.

Hoe kan nog het ontwaken
Van mijn gestel, vermoeid,
Mij sterk en dapper maken,
Nu ik ben uitgebloeid?