De Nieuwe Stem. Jaargang 15

[p. 228]

Het ‘portret’ van de maand
De duimzuiger H.A. L(unshof)

Het zal ieder duidelijk zijn dat hier met ‘portret’ niet het geschrevene is bedoeld maar de beschreven persoon. In het geval Lunshof heeft deze persoon bovendien zo weinig te betekenen dat men eigenlijk beter van de zaak-Lunshof kan spreken. Maar deze zaak is langzamerhand zo ernstig dat men zelfs zijn persoon au sérieux moet gaan nemen, wat anders niemand doen zou. Men heeft zijn leugencampagnes au sérieux te nemen zoals men dat ook het anti-semitisme heeft te doen zelfs als het door nozems bedreven wordt. Het geschrijf van H.A.L. is een veel gebruikte doping, in de handel gebracht door een zaak die niet beter is dan de zijne maar wel groter: Elseviers Weekblad. Van deze poppenkast achter de Dam gaat een zeer schadelijke invloed uit op onvolwassen lezers, en daartoe levert H.A.L. een belangrijke bijdrage. Als ik het ‘portret’ H.A.L. bekijk, vraag ik mij steeds weer af waar hij mij toch aan doet denken. Hij is een kind in de boosheid vergeleken bij de incarnaties van het kwade als bijv. de grote nazi's waren. Maar met kinderen in de boosheid is het oppassen, zij zijn de ondergeschoven kinderen van den boze. Van Himmler is bekend dat hij geen kind kwaad zou doen maar enkel zijn beroep van massamoordenaar plichtgetrouw uitvoerde, zijn ‘goedhartigheid’ verdient nog beruchter te zijn dan zijn duivelsheid. Maar wij spraken over H.A.L. en deze is zeker geen duivel, hij is geen onmens maar ook geen mens, hij houdt ook niet gelijk de mens op aarde het midden tussen engel en duivel, of het zou moeten zijn tussen een bazuinengeltje en een bazuinduiveltje. Aan het laatste doet hij mij denken. Een bazuinduiveltje met een doordringende toeter, als van ver over tijd en over hun toeren feestvierende kinderen. Hij is de door Elseviers Weekblad op zijn toeter getracteerde bazuinengel, en blaast van dat tractement zijn wangen week in week uit vol dat de grootste blaaskaak er niets bij

[p. 229]

is. En zoals alle over tijd feestende kinderen vervelend worden, is hij uiterst hinderlijk voor ieder tot wie zijn verdwaasd getoeter doordringt. Bovendien is hij ruzieachtig en slechtgehumeurd, door het brok progressiviteit dat hij bij zijn aanstelling ingeslikt heeft en dat hem slecht verteerd zwaar op de maag ligt. Men heeft hem onze kleine McCarthy genoemd, inderdaad doet hij daar wel in zakformaat aan denken, en dat heeft nu eens niet in P.C. gestaan maar in de N.R.C., die algemeen voor gematigder wordt gehouden dan het nu ook niet zo engelachtige amsterdamse blaadje van jeugdige schreeuwlelijken en relletjeszoekers. Niemand zal dezen voor fijne luiden houden, maar H.A.L's kapitale vergissing is dat hij zich dankzij E.W.'s kapitaal voor fijner hield dan zij. En waande dat de nederlandse rechtspraak geen verschil zou zien tussen brooddronken kwajongensachtigheid en kwaadaardige onbetrouwbaarheid. Mr. Stheeman heeft misschien zelf niet beseft welk een tact hij opbracht toen hij de partijen in het kort geding taxeerde en vond dat men P.C. bars moest toespreken maar E.W. behoorde te veroordelen.

H.A.L. heeft niet begrepen dat men P.C. van alles betichten kan maar dat men het kwaad van het anti-semitisme bij hen net zo min moet zoeken als bij hem zelf een oprechte verdediging van verdrukten en vervolgden. Hij mag dan veel kleiner zijn dan McCarthy was, zijn domheid is toch wel veel groter. Waar doet hij mij toch aan denken behalve aan een verkeerd soort Holland-Amerika Lijn? Aan een joy-rider die gaat toeren met andermans reputatie en deze aan brokken rijdt? Te veel eer. Dit zou men desnoods op P.C., kunnen toepassen. Maar H.A.L.'s hetze van verdachtmaking tegen de schrijfster Beb Vuyk bijv. wie hij niet eens als inktlap kan dienen om haar pen aan af te vegen, had de kwalijke opzet haar uit het land te verdrijven dat haar liever bekroond dan beklad moge zien. H.A.L. besmeurt reputaties liever met aantijgingen waar letterlijk geen woord van waar is. Waar doet hij mij toch aan denken? Tussen geen engel en duivel houdt hij het midden maar tussen een larmoyante sunny boy

[p. 230]

en een angry baby die tot op middelbare leeftijd het duimzuigen niet heeft kunnen afleren en van deze kwalijke gewoonte een goedbetaald beroep heeft gemaakt.

A.D.