De Nieuwe Stem. Jaargang 15

[p. 183]

D. Jorritsma
10 Hollandse copla's

Toen de rivier in de lage landen kwam
begon hij de zee te vrezen,
hij werd breed en traag want hij vernam
dat het daar met hem uit zou wezen.

Geen breder strand dan 't noordzeestrand
geen wijder horizon dan Friesland,
geen schoner stad dan Amsterdam,
geen trotser rivier dan de Waal.

In ons land heeft elke weg een doel
en is met stenen geplaveid,
maar ik snak naar een modderpoel
en een weg die naar nergens leidt.

God en de dijken zijn heilig,
wie de zee op 't basalt ziet slaan,
weet dat geen sterveling veilig
zonder die twee kan bestaan.

De liefde is verbonden met plicht
dat valt niet te ontkennen:
wie trouwt met een lelijk gezicht
die moet er maar aan wennen.

Mijn buurman voelt zich beledigd
toch blijven wij beide heer,
inplaats van schelden en vloeken
groeten wij niet meer.

Een paard met zes poten
de kop van een koe,
een staart van struisveren
zo was ik er aan toe.

[p. 184]

 

Een boer hoort op het land,

 

een timmerman bij zijn planken,

 

een dichter aan de wegkant,

 

met jubelen en janken.

 

 

 

Ach had ik maar een kerk,

 

een geloof om toe te behoren;

 

nu wacht mijn lichaam een zerk

 

en de rest gaat ook verloren.

 

 

 

Vaak heb ik vurig verzen geschreven

 

ik droomde dat ik een dichter was,

 

nu zit ik bij wat is overgebleven:

 

een pot met as.