De Nieuwe Stem. Jaargang 15

[p. 32]

J.B. Charles
Honger

‘Mijn vrouw heeft mijn leven verwoest’ zei de man ‘door mij dagelijks te laat te eten te geven. Ik ben een man, meneer, wiens lichaam er vaste tijden op na houdt, voor werken en eten en andere dingen. Ik kom om zeven uur thuis van mijn werk, wat voor werk het ook geweest is. Wat voor werk het ook geweest is, ik heb het hard aangepakt en ik ben moe. Dan wil ik mij thuis uitrekken en eten. Maar het is niet klaar. Ik drink een aperitif, terwijl mijn neus de richting van de keuken blijft zoeken. Het is nog niet klaar, er is een buurvrouw op bezoek. Ik neem nog een aperitif. Als zij eindelijk de soep en het brood op de tafel zet heb ik er zeven gedronken.’ ‘De wijn smaakt mij niet meer’, ging de man bitter voort. ‘Ik moet wel uien eten en veel olijven om weer dorst te krijgen. Men kan nu eenmaal niet leven zonder wijn. En ik eet als een beest, door de aperitifs en van de honger. Ik eet zoveel, dat ik mij niet meer wassen wil, maar meteen naar bed ga. Ik zei u al, dat mijn lichaam net een klok is: voor het slapen gaan wil het een wijfje hebben. Maar mijn vrouw blijft buiten zitten praten met de buren. Als zij eindelijk bij mij komt slaap ik. Als ik opsta, 's morgens, slaapt zij nog. Ik stoot haar bij de schouder aan, maar haar gezicht slaapt alsof het het gezicht van een vreemde is. Niet, dat zij zich slapende houdt, wat ik in het begin altijd dacht. Dan werd ik boos, dat was onredelijk. Maar tòch is op dat gezicht te lezen dat zij slaapt omdat zij het wil! Ik kijk een ogenblik naar dat gezicht, terwijl ik bedenk of ik niet toch kwaad zou moeten zijn, maar ga dan voorzichtig mijn koffie maken. Ik ga aan het werk. Ik ga aan het werk. Mijn vrouw verwelkomt mij pas weer aan het eind van de dag, om zeven uur. Zij heeft het eten niet klaar. Ik heb altijd honger en ik drink om het wachten door te komen. Ik ben naar de bliksem, meneer.’

Hij wreef met de rug van zijn hand lang zijn ogen.

[p. 33]

Zijn nagels waren pikzwart, de rug van zijn trillende hand was dicht behaard.

‘Misschien bent u wel gek’, zei Elborg. ‘Hebt u uw vrouw nooit een pak slaag gegeven?’

‘De hemel mag mij straffen!’ riep de man aggressief. ‘U hebt haar niet gezien toen wij pas getrouwd waren. Daarom zal ik u deze lompheid maar vergeven!’

‘Het is mij best’, zei Elborg zuur. ‘Maar beklaagt u zich dan niet. U bent een gulzige eter, een ongeduldige drinker en waarschijnlijk een snelle vrijer, als u mij vraagt. Er zijn vrouwen die dat leuk vinden. Er zijn er ook, die dat haten.’

De man liet zijn hoofd op de tafel vallen en huilde: ‘Ik ben een gulzige vrijer, zegt die daar, en een snelle drinker! Jazeker, het is zo! Maar ik drink alleen maar omdat ik zo'n honger heb en toch de boel niet kapot sla! U hebt haar vroeger niet gekend! U kent haar nòg niet!’

Nu hief hij zijn hoofd weer van de tafel en gooide het in de nek. Hij lachte boosaardig door zijn tranen heen.

‘Maar 's middags is het anders, dat verzeker ik u! Dan ben ik mijzelf! Om twaalf uur eet ik mijn worst en drink ik een flesje wijn en slaap ik met Marietta of Lucia of Jeannine, of wie er maar is, in de wijngaard, in de bergen of langs de weg. In de zon! Midden op de dag ben ik toch wel gelukkig!’

Een vrouwestem riep van binnen het huis: ‘Jean! Jean! à la soupe!’

Jean stond wankelend op.

‘Is dat ook voor mij?’ vroeg Elborg.

Het was óók voor hem. De vrouw stond al in de deur. Zij hield de kralen portière opzij en zei nors: ‘Meneer, u kunt eten.’

Voor de gast was afzonderlijk gedekt in een halfduistere kamer. Jean verdween met zijn vrouw in de keuken. Elborg viel op zijn soep aan. Hij kon Jean horen slurpen.

‘Wij horen elkaar slurpen’, dacht Elborg, ‘het zal me een zorg wezen, ik heb honger.’