De Nieuwe Stem. Jaargang 14

[p. 777]

De onverstoorbare krantenlezer

meer persoonlijke personalia: T. Bot

Er is nu een staatssecretaris voor Nieuw-Guinea. Dat is geen onderkoning, wel een onderminister voor dit rijksdeel onder het Koninkrijk. Zou het een van de twee geleerde Papoea's zijn waarvan ik onlangs een foto in de krant heb gezien? Volgens de naam te oordelen misschien ook weer niet. T. Bot, dat klinkt toch meer vaderlands autochtoon dan Papoea. Als secretaris zal hij voor de staat wel de opperzorg krijgen over het al of niet openen van brieven. Misschien om de beurt met de vaderlandse heer Platteel, om de vrede te bewaren? Maar waarom valt deze staatssecretaris (R.K.) onder Buitenlandse Zaken? Is dat bedoeld als eerste stap tot erkenning als buitenland? Onder de minister van ‘Binnenlandse’ Zaken zou hij anders ook niet misstaan hebben. Of staat hij overal mis? Gaat hij onze jongens wegbrengen, naar de boot? En dan per vliegtuig naar het rijksdeel om ze bij aankomst te verwelkomen? En terug om er rapport over uit te brengen? Waar heb ik gelezen dat het enig in de geschiedenis is dat er een strijd ontbrandt over een verliespost? Gaat de secretaris deze nu afschrijven? Laat hij dan als adjunct die student meenemen, die op de enquête van Vrij Nederland antwoordde: Nieuw-Guinea? Verloten.

Franz von Papen

Waar heb ik die naam meer gehoord? Toch niet voor het eerst in 1959 bij zijn benoeming door de Paus tot geheim kamerheer? Heette niet in 1933 de voornaamste promotor der toekomstige nazi-oorlogsmisdadigers in Hitler-Duitsland net zo?? Was dat niet Hitlers vice-kanselier? Die is nadien gezant geweest in Turkije. Toentertijd was de huidige Paus daar nog pauselijk nuntius. Von Papen was overigens al in 1923 geheim kamerheer bij het Vaticaan geworden. In 1939 raakte hij die titel kwijt, hij had intussen andere antecedenten verworven, in 1945 raakte hij nog meer kwijt door een

[p. 778]

vonnis als heler der oorlogsmisdaden. In 1959 kreeg hij de waardigheid bij het Vaticaan tijdens de zomervacantie van den met deze zaken belasten funtionaris terug. Maar de Duitse Bondsregering laat het er niet bij zitten, aannemende dat Zijne Heiligheid onkundig moet zijn gebleven van de heilloze bedrijven waarbij Zijn geheime kamerheer in het openbaar betrokken en waarvoor hij in het openbaar gevonnist is geweest.

Minister Oberländer

Loopt men in Duitsland niet veel te hard van stapel tegen dien minister? Nog wel voor het vluchtelingwezen, en een professor. Dat kan toch geen oorlogsmisdadiger zijn. Moet zo iemand nu hebben deelgenomen aan het bloedbad van Lemberg in 1941, waarbij drieduizend burgers zijn vermoord? Het openbaar ministerie heeft nog geen bewijs gevonden. Ook al heeft hij dan te maken gehad met het bataljon Nachtigall dat bij die misdaad zijn partijtje meegezongen heeft. Tenslotte staat er alleen maar vast, dat de minister in 1940 de Blut und Boden-theorie aanhing en in Neues Bauerntum pleitte voor de germanisering van de bezette gebieden in Oost-Europa.

Maar als men zo kieskeurig wil zijn, raakt men immers gauw door zijn ministers heen. En wij hebben hier toch onze Oost-boeren gehad die een hartelijk officieel afscheid meekregen dat aan geen latere ministeriële carrières in de weg hoefde te staan. Dat het in germaanse kringen dan nog wat bonter toegaat, is toch heel gewoon, in aanmerking genomen de ‘geest’ die in Hitler-Duitsland toen voorgeschreven was. Dus, Hoch Oberländer!

Senator Mitterand

Mitterand heeft met zijn moordenaar gesproken. Dat is iets heel gewoons, want dat is ook Bourgès-Manoury en Mendès-France overkomen. Zolang het bij spreken blijft en men een met kogels doorzeefde auto tegen een baantje kan inruilen, leven wij als De Gaulle in Frankrijk. De Poujade-heer Pesquet is met

[p. 779]

een opera-glimlach zijn machinegeweer komen inleveren. En het gerecht heeft nog geen termen kunnen vinden voor een arrestatiebevel tegen hem. Ook in dat land is men gelukkig niet bekrompen. Het is een lust de krant te lezen.

A.D.