De Nieuwe Stem. Jaargang 14

[p. 765]

Henk M. Beumer
Het verdwijnen van dr. W.

Aan de Hoofdinspecteur van het
Staatstoezicht op de Volksgezondheid,
's Gravenhage

Geachte Collega,

U hebt mij verzocht enkele feiten omtrent het gebeurde van enkele jaren geleden met collega W. kort en zakelijk ter Uwer kennis te willen brengen.

Zoals U ongetwijfeld bekend is, werkte collega W. sedert vier jaar in het ziekenhuis waar ik sedert ruim twee jaar eveneens werkzaam was. Ik heb hem in deze periode altijd gewaardeerd om zijn buitengewone collegaliteit en hartelijkheid; ik mag wel zeggen dat hij mij behandelde als een goede vriend. Vaak nam hij me in vertrouwen omtrent kwesties, waarin hij mijn oordeel op prijs stelde. Ik bracht dan ook regelmatig de avond bij hem op zijn kamer door, en we hebben menige partij schaak tot een einde gebracht.

Wat nu de gebeurtenissen betreft, meen ik dat het begin gezien kan worden in het feit, dat de opleidingsperiode van college W. in ons ziekenhuis ten einde was, en hij derhalve uitzag naar een andere functie teneinde zijn specialistenopleiding te voltooien. Het zal u, gezien de persoon van onze directeur Dr. P. niet verbazen dat hierbij als regel alle medewerking wordt verleend door de directie.

Wat mijn bevreemding echter wekte was het feit, dat ongeveer zes maanden na het verstrijken van zijn opleidingsstage collega W. nog geen aanstalten scheen te maken een andere functie te aanvaarden. Een en ander was reeds aanleiding tot verschillende gissingen onder het overige personeel. Ik wil deze geruchten onbehandeld laten, op één uitzondering echter. Reeds toen deed het hardnekkige gerucht de ronde, dat er sprake van was van een verhouding met een vrouw. Zelf heb ik nooit veel geloof geschonken aan deze ver-

[p. 766]

halen, daar de bronnen mij niet betrouwbaar leken. Achteraf echter is het niet onmogelijk dat dit gerucht mogelijkerwijze toch een grond van waarheid bevatte.

Dat ik aanvankelijk zo weinig achtsloeg op deze geruchten vindt mede zijn oorzaak in het feit dat collega W. niet de persoonlijkheid was om in een dergelijke moeilijkheid terecht te komen. Hij was eerder het type van de verstokte vrijgezel. Wanneer men een karakterologische typering zou willen geven, dan was hij een echte pycnische persoonlijkheid, met een voortdurend aanwezige euphorie, zij het in lichte mate. Zijn karakter toonde, voor zover mij bekend, geen neurotische trekken. Hij was open van aard en in alle opzichten bereid tot aanpassen aan de situatie.

Eén ding heeft mij echter altijd gefrappeerd, en wel zijn vrij trage arbeidstempo. Dit heeft nooit aanleiding gegeven tot moeilijkheden, omdat hij vaak nog zeer laat in de avond werkte. Het kan echter niet ontkend worden dat hier een aanknopingspunt ligt voor een endocriene stoornis.

De gebeurtenissen, waarover U mijn opvattingen wilde vernemen, beginnen op een Dinsdagmiddag, toen collega W. afwezig was. Ik vroeg een der andere collegae of collega W. ziek was, ik hoorde toen dat hij voor een bespreking naar het Grote Ziekenhuis te A. was. Naar het scheen had hij daar gesolliciteerd en was hij al min of meer geaccepteerd en zou hij over circa twee weken aldaar in dienst treden. Dit bevreemdde mij enigszins, maar ik heb verder geen aandacht aan deze kwestie geschonken. Hij bleef de gehele middag en avond afwezig, hoewel A. slechts vijftien kilometer van ons ziekenhuis verwijderd is.

De volgende morgen was collega W. nog steeds afwezig. Op dat ogenblik scheen niemand de redenen van zijn afwezigheid te kennen, want Dr. P. informeerde bij ons of we iets van collega W. gehoord hadden. De gehele Woensdag bleef deze situatie onveranderd. 's Avonds vroeg Dr. P. zelfs aan enkele inwonende collegae hem op de hoogte te willen houden, zodra ze iets zouden vernemen.

Ik neem aan, dat op dat moment bij de directie

[p. 767]

niets bekend was omtrent het lot van Dr. W. Zelf was ik die avond afwezig, zodat ik eerst de volgende morgen weer iets vernam over de afwezige collega W.

De situatie bleek toen geheel veranderd. De adjunct-directeur Dr. K. heeft toen gezegd dat collega W. ‘wel ziek zou zijn’. Verder weigerde hij echter hardnekkig iets naders mede te delen. Zoals U bekend is, verklaart Dr. K. ook nu nog dat zijn mededeling gebaseerd was op de meest voor de hand liggende veronderstelling. Het lijkt mij echter uiterst twijfelachtig, of er op dat tijdstip al niet veel meer bekend was. Een onderzoek hiernaar zou echter weinig veranderen aan de gebeurtenissen, die aanleiding vormden voor Uw enquete.

De verdere ontwikkelingen werden gekenmerkt door het feit dat er helemaal niets gebeurde dat ook maar enigszins nieuw licht zou kunnen werpen op de ‘ziekte’ van collega W.

Overigens vonden de normale ziekenhuiswerkzaamheden hun dagelijkse voortgang, waardoor inderdaad de gehele persoon van collega W. min of meer in de vergetelheid kwam te rusten. Enkele aanstaande specialisten hadden hun stage inmiddels vooltooid en waren naar elders vertrokken, zodat ik inmiddels oudste assistent van het ziekenhuis was geworden en ook op het punt stond naar elders te vertrekken, toen er een zeer merkwaardige gebeurtenis plaats vond. Op een Maandagmorgen zei de adjunct-directeur Dr. K. in de gang tegen mij dat collega W. eindelijk hersteld was en nu weer terug was om zijn opleiding te voltooien. Ik informeerde niet naar de aard van zijn ziekte en ging onmiddellijk vol belangstelling naar de koffiekamer. Daar vond ik de staf van het ziekenhuis reeds verzameld. Temidden van hen zag ik een mij volkomen onbekende collega, die door iedereen werd behandeld als collega W. zodat ik na de begroeting, die niet afweek van vroegere begroetingen, maar deed alsof.

Het is voor mij echter een vaststaand feit, geachte collega, dat déze collega W. niet de collega W. was, die enkele jaren tevoren in ons ziekenhuis heeft gewerkt en die ik zo van nabij heb gekend.

Toen U dan ook, naar aanleiding van een onderzoek

[p. 768]

Uwerzijds betreffende een verzoek van de ‘nieuwe’ collega W. om de opleiding van voor zijn ‘ziekte’ mee te mogen laten tellen voor zijn opleiding tot specialist, enkele getuigenverklaringen verzocht en U mij daarom een verklaring vroeg, meende ik er goed aan te doen U de strikte feiten mede te delen, naar aanleiding waarvan U zich zelf een oordeel gelieve te vormen.

Enkele dagen na de introductie van de herstelde collega W. in ons ziekenhuis, en voordat ik gelegenheid kreeg nader met hem in contact te treden, moest ik verhuizen in verband met het plotseling vrijkomen van een functie elders.

Hierna ben ik collega W. uit het oog verloren en was ik niet meer in de gelegenheid met hem in contact te komen.

Een verklaring van de verdwijning van Dr. W. kan ik U niet geven. Wellicht zou men enig verband mogen zoeken met de uitzonderlijk hete zomers van de laatste jaren, die ons allen nog zo goed in het geheugen liggen. Misschien heeft hij zich in deze periode te ver van de bewoonde wereld gewaagd, alleen of in gezelschap, en is hij omgekomen bij een van de grote bosen heidebranden. Uiteraard missen wij hieromtrent enige zekerheid.

Vertrouwende U enig inzicht te hebben gegeven, teken ik,

collegialiter,

H. Weiland,

arts voor speciale ziekten