De Nieuwe Stem. Jaargang 14

[p. 722]

Jan Schepens
Nocturne XX

O nacht van zwijgen en geheimen,
Verstandhouding van ster tot ster.
De frele maan, in bleek bezwijmen,
Wordt door de wolken bijgestaan.
Verstervend ruisen ginder ver.
De dauw der stilte raakt mij aan.

Er is geen mens op deze lanen
En straten geven zich nu over
Aan de betovering der wanen.
De wind verschuilt zich in het lover.
Alleen de vensters en de deuren
Zijn ongelovig voor 't gebeuren.

Er komt geen kat, geen kar voorbij.
De maatschappij is van geen tel.
De mensen slapen. Een nieuw leven
Maakt zelfs de matte rijweg vrij.
De geest kan ongebonden zweven
In dit schier statisch kosmisch spel.

En geen geluid als dissonant,
Mijn stad hoort aan geen enkel land,
Achter de luiken en gordijnen
Rusten de zorgen en de pijnen.
Al wat vandaag aan morgen bindt,
Slaapt in het lover met de wind.

Hoe wonderlijk, dit onaards leven.
Nog zijn er wolken voor de maan.
Een kuis behagen deed haar beven,
De sterren trokken 't zich niet aan.
Weer heeft een nacht doorheen mijn leven
Een stoet van sterren laten gaan.