De Nieuwe Stem. Jaargang 14

[p. 721]

[Nummer 12]

Jan Schepens
Nocturne XIX

O vreemde nacht, mijn droom zal wijken.
Nu bloeit hij nog over dit land.
Zal ik de dageraad bereiken
Die glinstert aan den overkant?

De zee kent wegen eindeloos.
De vogels boven, en de vissen
Onder de deining rusteloos,
Volgen een lijn zonder vergissen.

'k Moet mij bezinnen, diepe nacht.
Er stijgt muziek op uit de dingen,
Uit al wat rust, uit al wie wacht
Op slaap en op herinneringen.

O bange nacht, mijn droom zal wijken.
Er trilt een angstgolf door mijn hand.
Nu breken weer der dagen dijken
En rolt de nachtzee over 't land.

Zijn wij nog langer hier de meesters?
In ons leeft een barbaarse drang.
De Dood sleurt bomen, struiken, heesters
Door 't wilde kolken van zijn zang.

Waar zijt gij nu die pocht op 't vlees
En op de heerlijkheid der vormen?
Het schoonste lichaam rilt van vrees
En huivert bij 't visioen der stormen.

O zekerheden dag en nacht,
Behoedt geliefden tegen 't sluipen,
Maakt hen immuun met zonnekracht
Voor al wat giftig aan komt kruipen.