De Nieuwe Stem. Jaargang 14

[p. 655]

Kort bestek

De geesten die gij oproept

Tranen over Durban.

Zuid-Afrikaanse journalisten hebben zich beklaagd over de oppervlakkigheid en het lage niveau van de berichtgeving in de Engelse pers over de woelingen in Durban. Aannemend dat er meer kanten aan die gebeurtenissen zijn en meer problemen mee zijn verbonden dan in critische of sensationele persverslagen tot uiting komen, zou uit eigen boezem toch bovenal de zelfcritiek gehoord mogen worden die naar oorzaken vraagt en naar de remedies en onderzoekt of de maatregelen die de ‘natives’ opzweepten en de middelen tot onderdrukking van hun verzet soms meer kans op herhaling en verergering opleveren dan op een voor alle betrokkenen minder donkere toekomst.

Wreedheden in Kenya.

Hier wordt een rehabilitatie-politiek door het Britse bestuur gevoerd onder de aanhangers van Mau-Mau waardoor al 80.000 gevangenen tot een normaal bestaan zijn teruggekeerd en er nog maar een duizend weerspannige elementen zijn overgebleven. Met welke middelen wordt dit bereikt? Welke waarde valt aan die ‘terugkeer tot het normale’ te hechten? In het Lagerhuis is er over geinterpelleerd. De uitvoering van een plan van de inspecteur der gevangenissen in Kenya heeft namelijk tot resultaat gehad dat kamppolitie op 3 maart elf gevangenen heeft doodgeranseld die zich aan de rehabilitatiepolitiek niet wilden onderwerpen. Ten eeuwigen dage zal het Engelse bestuur er niet in kunnen slagen de slachtoffers alsnog te rehabiliteren, maar zal het zichzelf nog kunnen rehabiliteren en hoe lang zal het daarover doen? In elk geval weten wij sinds het einde van de tweede wereldoorlog dat het verschijnsel wreedheden bij uitvoering van regeringsgezag niet zoals wij dachten het schandelijk monopolie van nazi's en fascisten is gebleken, ook niet van communistische regeringen maar onder de ‘beste’ regimes

[p. 656]

wordt aangetroffen als Franse, Engelse en Nederlandse in Algerije, Kenya en Indonesië.

Nederlandse miliciens naar Nieuw-Guinea

Het zal nu bij de wet mogelijk zijn Nederlandse troepen naar Nieuw-Guinea te zenden. Die wet had niets te betekenen, lezer, niets meer dan een eenvoudige aanpassing van de dienstplichtwet bij de grondwet, dus niet meer dan een technisch-juridische kunstgreep. Niemand behoeft zich dus ongerust te maken of op te winden, als straks een contingent van ‘onze jongens’ de rust en orde in het verste Oosten voor onze eer met hun leven gaan waarborgen. Het binnenland is er ondoordringbaar genoeg om hun veilige dekking te bieden, een veilige dekking ook voor de vaststelling van wat er kan gaan geschieden. De bloedige druppels doodsberichten zullen wel weer in onze krantenkolommen de rijen van enkele jaren geleden gaan aanvullen: bij een overval op een Nederlandse patrouille hebben het leven gelaten de dienstplichtigen.... In Amerika heeft men de ‘pratical joke’ in de zomer kerstliederen uit te zenden voor hen die in het weekeinde-verkeer zullen omkomen en ze dus op het eind van het jaar zullen moeten missen. In ons brave vaderland zullen de moederlijke comités wel weer verrijzen die onze jongens met Kerstmis het vege lijf met pakketjes denken op te vrolijken. Men zal overigens ook wel op een aardig percentage vrijwilligers rekenen, daar valt dan niets op te zeggen, en er zijn er genoeg die hun vaderlandse plicht wel verstaan, want ‘tussen de keerkringen genieten te dienstplichtigen verhoogde militaire inkomens’.

Blanke en zwarte aanranders

Voor dit schandelijk misdrijf worden in de States negers geëxecuteerd maar vaak komt het zover niet, als de blanke volkswoede ze voordien heeft gelyncht, soms zelfs door ze uit een toevallig slecht bewaakte gevangenis weg te sleuren. Blanke aanranders kunnen levenslang krijgen maar met de beste vooruitzichten op ‘aftrek’ bij goed gedrag.

A.D.