De Nieuwe Stem. Jaargang 14

[p. 599]

Anthonie Donker
Wij mensen

Zelfs wij d'afzonderlijksten gaan
door dag en nacht, met zon en maan,
door eb en vloed, in waak en slaap
saam in het rhythme van 't bestaan.

Al zijn wij het losgeslagen
onhandelbaar element
dat rusteloos door de dagen
buiten de Orde rent.

Al zijn wij altijd van slag
uit de orde der goede dingen,
doordat iedereen overdag
zichzelf naar voren wil dringen.

Niets zo veranderbaar
als de mens in zijn gaan en staan
niets zo onveranderbaar
als de mens in zijn waan.

De mens zoals niemand hem kent
gedreven door drift en wrok
komt maar zelden uit zijn tent
en vergeet dan nooit zijn stok.

Een mens zijn; met de natuur
al lang niet meer harmoniëren,
met de medemens op den duur
als een vreemde onder vreemden verkeren.

Een vreemde op het mos, op het gras
onder geschoeide voeten,
als metgezel slecht van pas
tussen de feestelijke stoeten.

[p. 600]

 

En toch met een heimwee groot

 

omhoogziende naar de sterren,

 

met een liefde tot aan de dood

 

voor de mensen vervuld, van verre.

 

 

 

Op al die eenzame tochten

 

door één alleen begeleid

 

die haar leven dooreengevlochten

 

van uur tot uur aan mij wijdt.

 

 

 

Zij dansen op het bittere feest

 

in de gierende draaikolk mee.

 

Omdat ieder de waarheid vreest

 

volgt hier nooit een démasqué.

 

 

 

Ik heb de oorlog verklaard

 

aan het lafhartig compromis.

 

Waarom als geheim bewaard

 

waar men als waarheid zeker van is?

 

 

 

Onverbiddelijk de alchemist

 

die zich van het leugengehalte

 

in ieder woord, elke daad vergewist,

 

onduldbaar de schijngestalten.

 

 

 

Het is zaak van de eenzame weg

 

een nog eenzamer weg op te gaan,

 

dan - eindelijk onderweg

 

naar de grenssteen van dit bestaan.

 

 

 

Elke nacht slapend in doods voorportaal.

 

En een van deze wordt de laatste maal.

 

Dan, onverklaarbaar van onszelf ontdaan,

 

gaan (gaan?) wij, zonder lichaam, zonder taal.