De Nieuwe Stem. Jaargang 14

[p. 597]

Anthonie Donker
Onder ons

De zin van deze wereld, onbekend.
De duur van ons bestaan hier, onbekend.
En toch, onafgebroken onderweg,
maar herkomst en bestemming, onbekend.
*
Een woekering van onwaarachtigheid,
met redenen omklede angstvalligheid,
en altijd het afwerende gebaar
van een omzichtige halsstarrigheid -
*
Dan maar, de ongenade erop gewaagd,
Aan anderen rechtstreeks rekenschap gevraagd.
Oneindig ver bleef hun verbaasde blik
en streng alsof zij werden uitgedaagd.
*
Achter het dwaas tumult, hoort gij hun stamelen?
En boven alles uit, de fluit van Hamelen?
Om de verborgen stemmen te verstaan
moet ik de diepste stilte in mij verzamelen.
*
Mijn omgang met gestorvenen is groot.
Ik volg hen door 't verleden tot hun dood.
En ieder van hen begeleid ik tot
de plek waar zich de poort voor eeuwig sloot.
*
En zij dan, die men zich een tijdlang kiest
En die men bij hun leven weer verliest?
Een tijdlang, zijn zij vriend en metgezel,
totdat de nachtvorst komt die 't al bevriest.
*
Een oude vriend gevraagd: ken je mij nog?
Zijn aarzeling gezien: ja nee ja toch.
En voordat hij zich te herkennen gaf
heeft hij zich afgewend. Veiliger toch.

[p. 598]

 

Lamech was blind, zijn wereld lag aan banden.

 

En in den blinde sloeg hij met twee handen

 

zijn zoon neer, toen hij Kaïn had gedood.

 

En het geweld gedijde door de landen.

 

*

 

Voeren alle wegen tot verdriet?

 

Vreugde tweelingzuster van verdriet.

 

Zelfs het heerlijkste ter wereld houdt

 

heimelijk verband met het verdriet.

 

*

 

Het zonderling geluk, erbij te zijn.

 

De zware lust, maar tijdelijk te zijn.

 

En eindelijk in alle eeuwigheid

 

het onbesefbare, voorbij te zijn.