De Nieuwe Stem. Jaargang 14

[p. 323]

Kort bestek

Met plak en roe

Na jaren lang overleg heeft de U.N.O.-commissie voor Mensenrechten een Internationale Verklaring van de Rechten van het Kind aangenomen, die alle kinderen onverschillig van wettige of onwettige geboorte de volgende rechten toekent:

recht op een naam en een nationaliteit, op sociale veiligheid, behoorlijke voeding, huisvesting, ontspanning en medische verzorging, op kosteloos en verplicht onderwijs, op bescherming tegen discriminatie en tewerkstelling op te jeugdige leeftijd.

Een amendement, door de Sowjet-Unie voorgesteld werd door de commissie van 18 met 9 tegenstemmen en 6 onthoudingen afgewezen. Het hield in, dat het kind op school niet aan lichaamsstraffen mocht worden onderworpen. Het behoudt dus het recht om door ouders en onderwijzers te worden afgerammeld, zo'n anderhalve eeuw nadat Byron, die er van mee kon praten schreef:

O, ye, who teach the ingenious youth of nations,
Holland, England, Germany and Spain,
I pray you flog them upon all occasions.
It mends their morals, never mind the pain!

Laten we tot eer van Nederland hier bij aantekenen, dat Nederland niet in de commissie zat en bezwaard bleef voor het pijnlijk probleem met de Russen, Polen en Oekraïners mee te stemmen òf zijn eigen wet te verloochenen, die de tuchtiging op school althans verbiedt.

Na de geranselde...
de ranselende jeugd

Wij nemen aan, dat het niet nodig is voor onze lezers nog eens de feiten te herhalen van het geval van ontvoering en mishandeling op 24 oktober van het afgelopen jaar door een groep Delftse studenten tegenover een Amsterdamse student bedreven.

Maar die zaak is onlangs voor de rechter geweest en daar wilden we wel iets over zeggen.

[p. 324]

Na de straatschenderijen, die door de jeugd van een bepaalde politieke richting ‘uit heilige overtuiging’ de laatste jaren tijdens de verkiezingscampagne gepleegd werden, verbaast het ons nauwelijks studenten zich te zien gedragen op een wijze die aan de wittebroodsweken van de S.A. herinnert.

Wat ons echter wel verbaast, dat is:

1e. dat noch de schuldigen aan de aanslag op de student Leupen, noch ‘katholiek Nederland’, uit welks naam zij volgens hun zeggen hem ‘afstraften’, noch de pers van verschillende richtingen, die woorden te over en te kort had om het artikel van de heer L. over paus Pius XII af te keuren, noch de officier van justitie in Den Haag, die het zo jammer vond, dat de wet hem belette de jongelui alleen maar met een geldboetetje te gerieven, noch hun advocaten mr. Mout en mr. Russell, die meenden, dat hun cliënten ‘in het diepst van hun wezen getroffen’ moesten zijn door het bewuste artikel, - dat geen van die allen op de gedachte is gekomen, dat er in Nederland toch een wet is, die belediging van een volksgroep strafbaar stelt, en waarop ieder, die zich aan het artikel in P.C. ergerde, zich had kunnen beroepen. Moeten we daar misschien uit afleiden, dat er eigenlijk niet te tornen viel aan dat artikel, dat naar wij menen te weten geheel ontleend was aan de Italiaanse pers, die zich in zaken het Vaticaan betreffende allicht niet vergalopperen zal?

2e. dat er anno 1959 nog altijd rechters in Nederland zijn, die verschil maken tussen het misdadig gedrag van straatschendende studenten en dat van andere nozems en het betreuren, dat zulke affaires niet binnen de studentengemeenschap (?) kunnen blijven.

3e. dat er in dat zelfde jaar en in dat zelfde Nederland advocaten te vinden zijn, die typisch praefascistisch gedrag con amore verdedigen als ‘op studentikoze manier terugslaan’.

Moeten er eerst weer petten en laarzen aan te pas komen voor deze lieden begrijpen, waar het om gaat?

A.R.-V.

Naschrift: De rechter heeft inmiddels uitspraak gedaan: mishandeling en vrijheidsberoving komen in het vonnis niet voor en de ‘eenvoudige belediging’ kon met een geldboete afgedaan. Studentikoos?