De Nieuwe Stem. Jaargang 14

Willem Brandt
De eenzame

Ik ben een decemberavond
van doodgaande eenzaamheid,
loodkleurige asfaltspiegel
verduisterd tot diep onder land.

Schelpdier der Caraïbische zee
en ingegraven in ebzand
maar uw voet schrijnen nijdige stekels.

Een harpslak zonder muziek.

Geurloze Aztekencactus
in zandwoestijnen van ziek.

Waar is het gelaat
dat mijn grond raakt?
Waar is de hand die mij opraapt
waar is uw pols die mij aanraakt
tot ik hoor tot ik zie
tot uw woord
tot uw bloed mij ontbloeit?