De Nieuwe Stem. Jaargang 13

[p. 510]

John den Admirant
De burgemeester van Angelholm heeft met mevrouw gesproken

In Angelholm, aan een baai van het Kattegat, bleek de jeugdherberg te feodaal van beheer en te overzichtelijk van accommodatie.

Na wat gewinkel in het toch wel aardige stadje, dat ons in Zuid-Zweden veel te veel was aangepraat omdat ze er van die beroemde aardewerken fluitjes konden maken, vonden we een goed huis, vlak bij de kruising der routes 2 en 3.

Het was een groot huis. De kamers gelijkvloers waren afgesloten. Boven niet. De kelder viel tegen. Alleen blikjes. We lieten ze staan.

We waren een goed geslaagd viertal. Briggy uit Parijs, een naamloze ongeschoren Italiaan, Lucy uit Bazel en ik.

We kenden elkaar een dag of vijf, de sterke verhalen waren al op en daarom gingen we maar zingen. Niet mooi maar hard. De ongeschoren Italiaan kon goed guitaar spelen. Platen waren er niet op de eerste verdieping, zelfs geen radio.

Toen namen we min of meer uit verveling een koud bad en gingen we slapen. We droomden van de lichtjes van Kopenhagen. Morgen in Kopenhagen. Dagenlang geen grote stad gezien. Bijna geen jazz gehoord. Morgen Kopenhagen.

Little Lucy was fantastisch. Heel erg lief. Een meisje om overal te kussen. Besef van tijd hadden we niet.

Ik had nog niet geslapen, geloof ik, toen er licht gemaakt werd. Er stond een verbaasde dame naar ons te kijken.

Ik heb iets doms gezegd, excuse-me of zoiets, en Lucy kreunde oh honey-boy. Dat hoorde die dame ook.

Briggy en de Italiaan wisten nog van niets. In de andere kamer was het nog donker, we hadden de tussendeur opengelaten.

Wat doet men in zo'n geval. Waarom ging die dame nou niet even weg? Ik kon toch zò het bed niet uit.

Er kwamen nog meer mensen de trap op, hoorde ik. Ik hoopte dat het nu maar ineens de politie zou zijn.

Het was een meneer, die het grappige van de situatie helemaal niet inzag. Hij begon erg op te spelen, in het Zweeds, en toen we hierop wat afwezig keken, begreep hij dat we geen neven of zoiets waren. Hij liep terug naar de trap en ik verstond polietzei holen.

[p. 511]

Die dame ging nu ook weg. Bij de deur bleef ze weer staan. Tenslotte vond ze het toch wel amusant. Toen er ook nog een ongeschoren Italiaan bij de tussendeur verscheen schrok ze, herstelde zich en stapte waardig naar de trap.

We kleedden ons snel aan en raapten het beetje bagage bij elkaar. Daarna gingen we als vier zoete kinderen aan een tafel zitten. De Italiaan schreef iets in zijn lijvig dagboek. Lucy bracht de ravage op haar gezicht een beetje in orde. Nu hard weglopen leek ons belachelijk.

Een paar minuten later kwam die meneer weer boven. De plaatselijke overheid kwam achter hem aan.

Na veel wederzijds wijswerk gingen we met zijn allen naar beneden.

Die dame stond, so sorry boys, in de hal de optocht gade te slaan. Bijna had ik haar de hand gedrukt. Nu knikten we alleen maar.

Buiten stond een grote stationcar. De politieman met de meeste strepen keek erg verlegen toen ik het portier voor hem opende. Maar toen hij achter het stuur zat waren we weer arrestanten. Vast recidivisten, dacht hij bars. Misschien waren we de situatie te veel meester.

Met een matig gangetje reden we door de hoofdstraat van Angelholm.

Het politiebureau had kort geleden een goede beurt gehad. Alles keurig in de verf en binnen mooi verlicht met neonlampen.

Een jonge inspecteur zat Perspectiv, progressief tijdschrift, te lezen, een duur produkt van Skandinavische literaire integratie.

Hij legde het blad voorzichtig terzijde en nam ons welwillend op.

Hij was waarschijnlijk nog niet lang van school af. Hij keek nog te veel op de manier uit het boekje. Hij keek nog te veel op de manier van: nou kijk ik naar jullie. En terwijl ik kijk zie ik jullie en begrijp ik jullie en weet ik een heleboel van jullie.

Maar goed, we namen het.

Er werden vier stoelen aangedragen en we konden gaan zitten.

Hij weigerde een sigaret uit mijn laatste pakje caballero.

De mannen die ons overmeesterd hadden waren nu ook gaan zitten, schuin achter ons.

De telefoon ging. De inspecteur antwoordde. Een antwoord dat alleen door iemand die Perspectiv leest gegeven had kunnen worden.

Toen konden we gaan beginnen.

Ja, wie moest er nu gaan beginnen en waarmee moest nu eigenlijk begonnen worden.

Duits of Engels, vroeg hij.

[p. 512]

N'importe, zei Briggy.

Het torentje van Angelholm gaf ons nog even de juiste tijd, het was vier uur. Later dan ik dacht.

Hij koos toch maar Engels.

Wij waren het vierde geval van this kind in this season in this region. Het vierde geregistreerde geval.

We moesten vooral niet denken dat we er met een uitwijzing alléén vanaf zouden komen. Nee, nee, helemaal niet. Het had al punt van bespreking uitgemaakt op het laatste congres. Hadden we iets geforceerd of gebroken om in het huis van mr. X te komen? Nee, natuurlijk niet. Dat zeggen ze allemaal. Maar daar had hij niets aan. Ik verkeer daarvoor in ongunstige positie, betoogde hij, ik geloof nooit iemand. De kelder hadden we zeker ook met rust gelaten. Ja, ja. Nou, dat zou allemaal precies nagegaan worden. Voorlopig moesten we wachten, in deze kamer. En dat zou een hele tijd duren, want hij wilde mr. X niet te vroeg lastig vallen. Van slapen zou niets kunnen komen. De celdeuren waren nog niet terug van de smid.

Erg jammer, vonden we, want we hadden beslist behoefte aan slaap. Helemaal van Norrköping af komen liften, gisteren. En u kent de liftomstandigheden van de laatste tijd in this region, inspecteur. Ja, hij wist het, doch dat deed allemaal niets terzake, dat was maar een bijkomstigheid. A triviality. Dat van die celdeuren hield verband met de verbouwing. We moesten in deze kamer wachten. Hij zou om een uur of negen naar mr. X gaan.

Het onderhoud scheen voorlopig afgelopen te zijn. Hij bekeek de vier paspoorten nog eens nauwkeurig en sloot ze weg.

Onze Italiaan vroeg om een krant. Er was geen krant. De Italiaan, ons wandelende statistiekbureau,, zei toen tegen de inspecteur dat er op de wereld 7500 dagbladen verschijnen met een totale oplaag van 220 miljoen exemplaren. De inspecteur accepteerde het en verdween met een wrang lachje in zijn Perspectiv.

Er kwam koffie. Zeer goede koffie. Ik vroeg of we 1800 meter mochten opzetten. Kid Orry kwam glashelder door. Het was nu al volop dag buiten, maar voor de gezelligheid lieten we de neonlampen aan.

Gunst-nog-an-toe, wat hebben we die nacht een hoop zitten praten. Terwijl ik de Italiaan vertelde, dat een mélange van Amerikaans en Virginia mij op de duur het beste beviel, legde onze Parisienne aan Lucy uit dat er helemaal geen ‘crise du roman’ bestond, dat Malraux

[p. 513]

niet gek doch alleen maar lui was en dat Camus uiteindelijk teleurgesteld heeft.

Er kwam nog meer koffie en even leek het erop dat de inspecteur nou ook wel eens wat over Franse boeken naar voren wilde brengen. Hij hield zich echter bijtijds in. De afstand was immers toch niet te overbruggen. De Italiaan ergerde zich aan deze krampachtigheid. Ik zag hem nadenken. Hij zocht in zijn repertoire naar een politiegrapje. Even later kwam het verhaal er uit van de politiearts, die met pensioen ging. De man had zich al die tijd beziggehouden met het schouwen van lijken en was erg blij nu met pensioen te kunnen gaan. Hij kon zich nu aan zijn hobby en dat was knutselen gaan wijden. De gezamenlijke coroners gaven hem bij het afscheid als blijk van waardering dan ook een mooi kistje. En do-it-yourself-kit.

We rookten onze laatste sigaretten op.

Briggy draaide Victor Sylvester weg en koos een syncopisch zingende juffrouw. Onze overmeesteraars achtten het een terugang, maar ze hielden hun mimiek keurig in bedwang.

Die juffrouw zong: it's a lovely day tomorrow.

Lucy vond het een liedje om over door te praten. Er zit beslist een mooi stuk filosofie in, vond ik en we waren er nòg mee bezig toen om zeven uur de melkboer kwam.

Hij had ook zoetige broodjes bij zich.

We gingen met zijn allen ontbijten. We stonden er op alles te betalen. Het zou niet veel gewicht in de schaal leggen, vonden onze overmeesteraars. Dat was ook helemaal de bedoeling niet, keken we terug. Toen alles op was, sloegen we een rot figuur door alsnog om hun bijdrage in de kosten te vragen, daar de boot naar Kopenhagen er niet meer in zat.

Tegen negenen stapten de inspecteur en één onzer overmeesteraars in de stationcar.

We bespraken onze kansen.

De meisjes waren niet optimistisch. Ondanks de dure pakken vonden ze die Zweedse smerissen maar engerds.

De Italiaan had geen bezwaar tegen een paar dagen cellulair, het zou zijn dagboek ten goede komen. Je moet van alles ondergaan hebben, vond hij.

Alles moet weg, las ik met enige moeite op een winkelruit aan de overkant. Angelholm was nu helemaal ontwaakt.

Misschien vanavond nog in Kopenhagen. Goedkoop en goed eten.

[p. 514]

Die leuke reclame van Nivea. De enige stad waar de lichtreclames niet vervelend zijn. Ja, we blijven minstens tot Hamburg bij elkaar. The papa blues jazzband speelt tot oktober in een tent op de Reeperbahn. Vanavond Kopenhagen. Als ze ons hier nou maar niet vasthouden.

Daar was de stationcar weer. Ze kwamen binnen. Er was een nieuw gezicht bij. Het leek een notaris, vond Lucy, maar het was de burgemeester, die allereerst koffie wilde hebben.

De inspecteur, die zijn pet had opgehouden, ging direkt weer weg.

De koffie bleek goed te smaken. De burgemeester keek bepaald vriendelijk.

Toen de koffie op was, werd hij kwaad.

Hij werd kwaad in precies hetzelfde Engels als dat van die inspecteur.

We waren het vierde geval van this kind in this season in this region.

Het vierde geregistreerde geval.

We moesten vooral niet denken dat we er met een uitwijzing alléén vanaf zouden komen.

Het had al punt van bespreking uitgemaakt op het laatste congres.

Een seconde later kregen we onze paspoorten terug.

Stockholm, grijp in.

Jonge inspecteurs behoren ook een kans te krijgen.