De Nieuwe Stem. Jaargang 13

[p. 464]

Korban
Gewijde geschiedenis

De Vader stond zwaar
met een zomerse panter
in de broodboom van zijn lijf.
Geladen lag het land
met het warme woud
onder zijn hart,
een maïsgele evenaarszon.

De Moeder, de vurig woedende Moeder
stookte in zijn been de noten open
en brandde zijn bloed zwart
in de voze nachten.

Tot aan de Steenbok en de Kreeft
gloeide de Vader: er viel een regen
van Zonen zwaar. De Dochters
bleven vale wezels, grijze muizen
in het wassende water, in de dood.

Dan (men beweert sibillijns
in 14 na Christus) kreeg de panter
een heel dunne metalen rug.
De Vader voelde zijn boom brons
worden. Hij at soms natuursteen,
soms blik, heel zeldzaam asfalt.

Hij werd kinds en zei met een paasstem:
‘Ik word een klok, een bimbambom.’

De Moeder: ‘Michaëlis toch, je verliest je tin!’

[p. 465]

Aardolie

De wormen houden in hun warmte
de geronnen olie van de arbeidende aarde
levend. Olie onder de groene ringen
is heiligmakende genade voor het (na)-geslacht,
zeggen hun vorstelijke plakkaten.

Zij zuigen diep uit de stenen aardeborst
de moederolie los. Ondergronds
maken ze er dadels mee.

Ach wij, wij zijn aan de aardworm verloren.
Ja, vroeger schonken de purperen kolen ons
kinderen uit steenolievlees.

De aardwormen zagen hun voorraad slinken:
de pygmee streek ermee de schoonheid van zijn vrouw in,
de blanke deed alles in heimelijk beschilderde bussen
en het aardse staatshoofd mengde het in zijn cocktail.

Wij willen weer peterolie tussen de tanden
en het schaamgras van onze kinderen
groenzwart van oliezaad.

Dan zal een nieuwe wereld veilig
en met gemak een goudzwarte ploeg
in uw schoot zetten.

Haha, Irene (hihi, Lilli) we zullen branden, louteren,
aardworm worden boven de regens uit.