De Nieuwe Stem. Jaargang 13

[p. 422]

Ellen Warmond
Tussen waken en slapen

1

Om het onmogelijk streven:
leven
alleen maar bewegen
niets willen
dan wat al gebeurt
niet meer van mening verschillen
met wat tegen de draad in blijft trillen
tot het zichzelf verscheurt
niets anders meer willen weten
dan wat men weer snel kan vergeten
en niet alleen kan maar moet
makkelijk en voorgoed

liefde de zachte gebaren
als sneeuw in de handen bewaren
het langzame smelten bezien
terwijl het verdunt van misschien
tot nooit of anders, later,
tot iets neutraals: tot water

zonder moedwilligheid breken
als een ster in een ruit
een teken
waar niet meer naar wordt gekeken
waarover we niet meer spreken

uit.

[p. 423]

2

Want de nacht is diep genoeg
om in te verdrinken
we zinken
komen later weer bovendrijven
met overtollige lijven
waar zijn we gebleven?
hier zijn we weer
het hindert niet meer
we geven
een dode verdronken hand
aan andere doden. het strand
ligt vol ogen die ons bekijken
of we soms op hen lijken
of we soms op hen wachten

het wier van onze gedachten
is verderop aangespoeld
vervreemd onherstelbaar bekoeld
tot warrige slierten verdriet:
zijn wij dit? zijn wij dit niet?

wij zijn dit
wij zijn niet zo bedoeld.

[p. 424]

Intussen

Tijd jaagt
haastig en dravend

en laat ons achter

waarop moeten wij wachten
hoe dan bezweren wij
de pijn de honger de droogte?

met het vergeefse trachten
elkaar te troosten.

[p. 425]

Ditmaal

Ik geef je geen naam ditmaal

we zullen elkaar verkeerd verstaan
zoals altijd al en overal
iedereen iedereen

we zullen ons (elkaar) verkeerd begrijpen
maar ditmaal misschien moedwillig
uit medelijden

daarom van mij voor jou geen stem geen bloed
ditmaal
praat zonder dat ik luisteren moet
het is voldoende dat je ademhaalt
dat ik ademhaal

ik geef je geen kleuren
ditmaal
geen veren geen vleugels geen geuren
ik laat je over aan jezelf
laat jij jezelf over aan mij

ik zal je verzwijgen ditmaal
zoals altijd al en overal
iedereen iedereen.