De Nieuwe Stem. Jaargang 13

[p. 316]

Friederike Granberg
Negentienhonderdenvijftig

Toen het water nog klotste als water
en de vogel nog floot, als hij floot,
toen was er nog leven, maar later,
nu, later, nu is er de dood.

De vogels schreeuwen hun fluiten,
het water verbruist zich kapot
op schepen, met woeste geluiden
en klokken beluiden hun lot.

Kan de zee haar geweld niet meer stillen
sinds eens er een schip is vergaan
bij begin van het menselijk willen?

Of ziet zij de wachters niet staan
en hoort zij de vogels niet gillen!
Toch - water, spoel mij nog niet aan.