De Nieuwe Stem. Jaargang 13

[p. 257]

M. Mok
De dagen

Doden staan in mijn dagen overend,
miljoenen in het grote lichtbassin
waarin ik hunkerend mijn lichaam wend,
opdat ik éen moment van leegte ken,
een wereld tot de diepste grond vernield,
zonder een boomtak of een schaduwveeg
waartoe een arm, een oog zich heeft ontzield
een dag witter dan wit, leger dan leeg.

Maar steeds wanneer de morgen opengaat
en ik het licht met nieuwe ogen zoek,
grijpt mij de kou van een versteend gelaat,
zwijgt er een stem in elke kamerhoek,
zijn alle vensters, alle verten met
verlorenen bezet en sta ik stil
voor weer een dag die geen verleden redt
en het wanhopig achterhalen wil.

[p. 258]

Vuurmerken

Vuurmerken in het hoofd van een
die niet de avond prijst zonder het donker
tot staan te brengen in zijn stem.
De ruimte geeft onmiddellijk gehoor
aan wie alleen de moed der wanhoop
uit zijn verleden heeft gered.
Doden verdunnen ieder woord
tot huiveren. Hij kan niet meer
zijn mond bewegen of de lucht
wordt tot een golf van bloed.

Vuurmerken blijven in zijn ogen staan,
wanneer hij op de grond der duisternis
de onbewoondheid van het licht ervaart.

[p. 259]

Resonans

Doden - ik moet hen naroepen, ik moet
hun zwijgen overstelpen met de kracht
die ik nog uit mijn lichaam los kan stoten;
de marteling van hun afwezigheid
aanscherpen tot een hemelhoge kreet
die van de einder weerkeert naar mijn mond.

En dan, de nacht gevallen, met die resonans
binnen mijn huid de wegen lopen
van mijn vernietigde gedachten.

Misschien bloedt er geen napijn in mij door
als ik de adem van de omgebrachten
windstil in mij vervagen hoor.

[p. 260]

Het wordt kouder

Iedereen blijft het aanzien:
de koele glimlach van de dag, de mensen in hun lichaam.
Niemand slaat zijn handen voor zijn ogen
en kreunt zijn pijn kapot
omdat daar het gebeente der onschuldigen
nog altijd blootligt.

Geen schepsel houdt van angst zijn voetstap in
omdat zijn oren klinken
van het verwaaid geschreeuw der monden
overal in de atmosfeer.

Dagelijks scheurt de zon
het donker open. Dagelijks verbloeit
een wereld. Het wordt kouder in de tijd.
De lijken zamelen te veel
niet meer te redden stilte.
Elke seconde storten doden
tussen de doden neer.
En alle levenden bewegen verder,
handen en voeten hoog boven de dood,
verloren in hun lichaamswarmte.